Biekorf. Jaargang 28

De oude Sinte-Walburgakerk te Brugge en haar Cartularium.

Losse aanteekeningen.

(Vervolg van bladz. 21)

In 1424 is er weer eene charter uitwijzende ‘hoe dat de prochipape ende capelanen van sinte Wouburghe vercochten een huus omme een kerchof der of te makene’. Dit huis was gelegen in de Sinte-Walburgastraat, ‘naest der kerke’, en de bisschop van Doornik had reeds tevoren oorlof gegeven om het te verkoopen. Aan dit huis was nog eene liturgische herinnering vast. Het was voordezen aan de kerk geschonken geweest door ‘Joncvrauwe Celie hermans branderijcs (sic) dochter, sheer pieter smouts weduwe, poorter jn brugghe, jn aelmoesenen den commune van sinte Woubuerghen vors., over haer jaerghetide ende in meersinghen vanden zeven ghetiden diemen daghelicx zinghet inde vors. kerke’.

‘Comme jcelle eglise soit issue de leglise parochiale de saint sauveur et ait este eglise parochiale france de si grant temps quil nest memoire du contraire, et ait a pars soy son prestre, cure, fons de baptesme et tous autres sacramens deuz et necessaires a leglise parrochial et lieu

[p. 33]

dedié pour enterrer trespassez partout dedens jcelle eglise, sans avoir cymetiere dehors’, - zoo wordt er in eene charter van 1424 alweer gesproken van de vergrooting van het kerkhof, door het aankoopen van eenen grond al den westkant van de kerk, ter breedte van twee roeden en ter lengte van acht roeden. De ‘marglisiers ou maistres dicelle eglise de sainte waulburghe’ bekwamen daertoe de gevraagde machtiging. Dat de parochie uit deze van Sint-Salvators genomen was, wordt daar nogeens aangestipt.

Op folio 44, zien wij, dat in 1424 ‘Jan Vrancx priester ende stedehoudere van meester martin van varsenare prochipape vander kerke van sinte Woubuerghen’ was.

In hetzelfde jaar wordt er wederom een huis aangekocht om het in begraafplaats te veranderen (folio 44). En het jaar daarna (1425) wordt dat nieuw stukje kerkhof gewijd, ‘daer of die van sint salvators tconsent ghaven’, - een bewijs dat de kerk van Sint-Salvators nog steeds als moederkerk van Sinte-Walburga gold.

In 1456 staat ‘Meester clais lambert, prochipape’, in eene charter vermeld.

In 1440 wordt er, door den bisschop van Doornik, toestemming verleend ‘omme eenen outaer te makene bachten den hooghen outaer van sinte Wouburghen, ende van tween zitselen an beeden zijden’. Alstoen vinden wij Pieter Adorne onder de kerkmeesters.

In 1444 wordt er melding gemaakt van ‘venerabilis et circumspectus vir magister nicolaus lancbaerd presbyter in utroque jure licentiatus curatus parrochialis ecclesie sancte Walburgis brugensis’, die zich jegens zijne kerk mild getoond heeft, door haar ‘drie ponden parisis tsiaers’ te schenken, ‘bezet up viere huusen ende .xiiij. cameren ligghende bider vryndachmaerct’. Deze begiftiging was aan hemzelf, twee jaar tevoren, gedaan geweest door

[p. 34]

‘Joncvrauwe katheline sheer jacobs breydels weduwe’, eene afstammelinge der Breydels, die, van vóór 1302, op ‘het Zant’ plachten te wonen.

De kosterij van Sinte-Walburga heeft aanleiding gegeven tot geschillen. Eerst zien wij, op folio 46-49, ‘een jnstrument vander Costerye van Sinte Wouburghen, hoe dat een ghehuwet man die bedienen mach’, en op folio 51, ‘een jnstrument vanden Juweelen vander kerke... ende ornamenten toebehoorende der Costerye aldaer’ (1464).

De kosterij werd eerst begeven door de provisores der kerk, maar naderhand, met de tusscheukomst van den abt van den Eechoute, ‘geresigneert inden handen vanden vicarissen ter causen van permutacie’ (Voor en na 1460).

('t Vervolgt).

K.d.F.