Biekorf. Jaargang 28

[p. 31]

S. Sebastiaan

Een beeldstuk dat meer mag gekend zijn.

't Hier-afgeschetste beeld (naar mijn onthoud, alverre 1 m. hooge, zonder den schoor- en den draagvoet van eronder) is een uit Watou-kerke. 't Zal nog een zijn van den tijd dat de schuttersgilde daar ingericht werd, ieversthalven de zestienhonderd (vgl. Rubbrecht, (Gesch. van Watou bl. 304-306).

S. Sebastiaan, van Watou. xvii^e e.

Er was vóór den oorlog ook een dergelijk te Becelaere: we gaan zeggen dezelfde sneê, en dezelfde schoonte van werk, maar levendiger geschilderd en een goê slagske kleiner. Als eigendom van de schotters, stond het ten huize van den Heer P. Degryse, eenen van de ‘oppersten’; en oudere lieden wisten te vertellen dat 't ook nog in de kerke gestaan had, hooge langs een zuil in de binnenbeuke, achterwaard-aan al den mannenkant. [Was daar eertijds zijn altaar geweest?] De Gilde van Becelaere dagteekende uit de XV^e eeuw. Even vóór den oorlog bestond er nog een XVI^d-eeuwsch Gildeboek van, ook bij den Heer P. Degryse: (een heel-schoon-opgesteld on op zijn XVIII^d-eeuwsch' rijkverbonden boekje kl. in-4ⁿ) met erin de overstelling der inrichtingskeure en met herhaalde reeksen van leden. 't Oud zijden vaandel (einde van zeventienhonderd) weleer afgeteekend en in afschets uitgegeven te Yper, lag wijders bewaard bij Heer J. Bayart den Burgemeester: 't was uittermate krank van stoffe geworden, maar immer gave gebleven of daaromtrent in zijn teekeningen en verwen. Dit alles herinneren we, waarom? Om te laten gevoelen hoe een S. Sebastiaansbeeld daartusschen inkwam als een echt gildegerief, en medeen bijgevolg ook als een van de schakels waarmeê het verleden onzer eeuwenlangbloeiende schuttersgilden den een' of anderen keer dient volkskundig aaneengesmeed.

Nog zulke beelden heb ik ook op andere dorpen gezien tijdens den oorlog, 't ontgaat me nu welke, maar alleszins in de vecht- en de vluchtstreke; 'k vernam toen dat er meest-nog waren in 't verwoeste gebied, om nader te omstaken, in 't Ypersche.

Daar die allemaal in denzelfden zin, en allemaal even zorgzaam zelfs kunstig gesneden waren (gesneden in hout), ook allen schier

[p. 32]

eender geschilderd t.w., glimmende weg omtrent al in levende verwen (vleeschkleur op 't lichaam, bruin op het boombul, en groen in de blâren), mogen we denken daar een beeldstuk voorhanden te hebben, welke naar een vaste oorschets gemaakt is; een pronkstukje ja uit de volksbeeldhouwkunst, welke namelijk om zijn rijk en rilde en evenwichtig gemaaksel, om zijn schaarschheid van optooierij en niettemin breede volkomenheid van gemeenzamen indruk, verdient geschiedkundig te worden nader bekend. 't Staat honderd voet boven zooveel nieuwere ‘Heiligen’.

Wie wrocht er dat uit, en leverde er zoo menig stuk van in 't Ypersche?

Ook, toch ten minste, waar zijn er van dergelijke beelden nog over?

L.D.W.