Biekorf. Jaargang 28

Noenstondeke

Et haec olim meminisse juvabit.

Hij zat bij 't vuur, zijn beenen uit,
aan 't rooken en aan 't droomen.
Bij elken trek een ringske rood
kwam gloeiend de asch omzoomen.

Een fijn blauw draadje tabakrook,
eerst nauwlijks te bespeuren,
ging op en krulde en brak uiteen
en strooide zoete geuren.

[p. 15]

 

Ten heerde waren vlamkes blauw

 

aan 't dansen en aan 't dolen

 

en roode schreven blonken uit

 

de borsten van de kolen.

 

 

 

Het pijpke knikte, 't vuurke schoot

 

zijn allerjongste vonken

 

en op zijn zetel, zoo hij plag,

 

ging vader aan het ronken.

Emile E. Lauwers