Biekorf. Jaargang 27

[p. 279]

Verliefd

(Vervolg van bladz. 190)

Met dit wonderlijk boek dat hij voortaan in zijn binnenzak droeg, langs den kant van zijn herte, was Evarist nu gesterkt en verstaald tegen alle mistroostigheid. De meisjes uit de Koekstraat mochten hem nu bekijken, hij werd er niet rood meer om, want hij gevoelde zich vermand, en hij had een heimelijken voorsmaak van hun nijd als ze zouden zeggen: wie had dat gepeisd van dien Evarist, hij vrijt op de villa!

- Zwijgen en slim zijn, bonjoerke, zei de klerk tot den papegaai die in zijn muite zat te bijzen. Nu heb ik een plan dat mij in 't kort zal brengen tot het groote jawoord van Simone.

1) Eiers zuipen, sport en kamergymnastiek om vet te worden en een sterk en vriendelijk uitzicht te krijgen.

2) De vriendschap winnen van Melanie de keukenmeid... Gij lacht, bonjoerke, ge denkt met uw papegaaiverstand dat ik in de keuken zal blijven! Mis, vogel, luister wat mijn boek schrijft:

Hoe men zal trachten met de dienstmeyd wel te staan:
Wanneer de jonge dochter die gij tot de uytverkorene uws herten bestemd hebt eene dienstmeyd heeft, zoo zult gy bijzonderlyk trachten in dezes gunst of goede meening te geraken net haer eenige giften ofte gescheneken volgens uw vermogen te doen; want is uwe geliefde vreesachtig of hindert haer het een of het ander hetzy hoofdpine of andere kwaelen, zoo spreekt haer van geen liefde, ende omme in de gelegenheyd te zijn te wetene hoedat uw liefste gezind ofte gesteld is zoo is het noodig dat gij de dienstmeyd na uwen kant hebt.

Evarist was zoo overtollig blijgezind dat hij zou gedanst hebben, en als hij eenige dagen later op de herhaling van de muziek maatschappij verscheen met eene roos in het knoopsgat van zijn jas, met opgestreken haar doch zonder krollen en met een aangezicht dat zoo vriendelijk stond als had hij de praline nog op de tonge, dan zeiden de muzikan-

[p. 280]

ten oogentrekkend op malkander: Evarist is ievers gelijmd, en ze deden hem trakteeren en rood worden.

Men moet weten dat het eerste punt van zijn plan den klerk groote deugd deed. Iederen morgen deed hij nu in zijn slaapkamer lichaamsoefeningen, wierp de armen vooruit, omhoog, op zijde, boog het lijf voor- of achterwaards, zakte op zijn hurkje, wipte weer recht, werkte met zijn beenen en kreeg goeden eetlust. Hij zoop eiers en werd van langs om struischer.

Na de bureeluren deed hij gezondheidsmarschen op den steenweg die voorbij de villa liep en toen de donker gevallen was, leerde hij er loopen. Twee drie keer op eenen avond zwierde hij alzoo voorbij de deur van zijne geliefde om zijn lichaam te verslappen, en ook wel met de heimelijke hoop dat, door de versterking van de spieren van armen en beenen, de vleeschknobbel op zijn schedel van omvang zou verminderen. En 's avonds voor hij slapenging zat hij met de voeten in het water van zijne waschkom en met de oogen naar de zoldering in liefdeverrukking te zeggen: Simone je t'adore!

Zoodat de tijd gekomen was om het tweede punt van zijn plan aan te pakken namelijk: de dienstmeyd.

Hij had gezocht en herzocht om eene kans te vinden die hem in betrekking zou brengen met Melanie de keukenmeid, op eene wijze die natuurlijk zou schijnen. Er bestond dicht de villa eene planterij van jonge populieren. Daarheen ging hij nu bij het vallen van den avond met zijne trombone en terwijl de zonondergang in zijn wezen schong, speelde hij, gezeten op de zode en met de beenen in den gracht, aria's van liefde met rappe tongslagen of in rekkende tremolo.

Aldus kon hij terzelvertijd de harten vermurwen van Simone en Melanie... zoo niet zijn toekomende schoonvader hem beleefd, o, zoo beleefd en met veel loftuigingen over zijn kundig spel, door den knecht had laten verzoeken, om, zijn vrouw ziekjes zijnde, voorloopig zijne serenaden te willen staken; en Evarist had het slimme genoegen alzoo

[p. 281]

de familie van zijne geliefde een dienst te kunnen bewijzen waarvan hij de oorzaak zelf had uitgevonden.

Maar hoe daar binnengeraakt?

Wel was hij zinnens geweest op een regendag zich vóór het hekken der villa in het slijk te laten vallen om te kunnen aanbellen met verzoek zijne kleederen te laten droogen; maar hij bedacht dat hij dit niet kon doen dan in zijn beste plunje die daardoor gansch zou bedorven zijn, en hij had er geene te veel. Met de deur in het huis vallen dierf hij ook niet en hij was de ontmoediging weer nabij.

In zijnen angst had hij eene novene begonnen ter eere van den H. Antonius, en beloofd alle jaren te voet naar Halle te zullen gaan op Sinxen. Inniger dan ooit zong hij het lof nu in de kerke, met zijne schoone stem zoo zacht als violonceltonen, dat de organist vanop zijn orgel verwonderd keek naar het leelijk wezen van den klerk, dat nu zoo schoon wierd met opgeheven oogen, en de uitdrukking van smeekend gevoel die uit gansch zijn geknielden persoon met den zang scheen op te gaan.

Had de Heilige medelijden met den armen jongen? Best mogelijk, want den achtsten of negenden dag van de novene verzocht de ontvanger hem een brief te dragen naar Simone's vader! Evarist werd zoo wit als een onbeschreven belastingsregister.

- Gevoelt gij u niet wel? vroeg de ontvanger bezorgd, maar de klerk stond dadelijk in 't rood; met een glimlach stak hij den brief in den binnenzak en beende vlijtig naar huis. Daar, aan de pomp, pletste hij water en zeep in zijn aangezicht en wreef heel zijn hoofd in schuim dat het rookte; hij schoot zijn beste kleeren aan; knopte een verschen faux-col aan zijnen hemdeband; en als moederke vroeg wat er op handen was, antwoordde hij niet, maar greep de handen van het oudje en smeet zijn beenen beurtelings omhoog in een kannibaaldans waaruit ze niet wijs kon worden. Toen ging hij in het hofje, sneed eenige rozen af die hij tot een tuiltje bond, lei het tuiltje in den

[p. 282]

bom van zijnen hoed, zette dien hoed op, en met veerkrachtigen stap trok hij naar de villa.

Allengs toch vertraagde hij, want hoe meer hij de beslissing over zijn lot naderde, hoe grooter vrees hem bekroop. Onder zijnen hoed voelde hij de dorens die eilaas aan alle rozentwijgen wassen, in het vel van zijn schedel bijten als klauwen, want doordien hij den tuil bij iederen terd voelde bewegen, had hij den indruk alsof onder zijn hoofddeksel een zwerm wriemelende musschen zat.

Als de burgemeester of een onderpastoor hem nu eens tegenkwam, hij zou moeten groeten en de rozentuil zou te voorschijn komen. Dit gedacht zette zijn gezicht in brand en zweetdroppels van verlegenheid drupten van zijn kin wijl hij voortspoedde met groote stappen, de oogen naar den grond om niemand te zien.

Zoo kwam hij voor het hekken der villa. Hij duwde hijgend op den belknop, hoorde een rinkelen ginds in huis en stapte gejaagd alover den voorhof naar de deur. Toen hij daar stond begon heel het landschap rond hem te draaien. Hij duizelde rookend van het zweet en had willen in den grond verdwijnen om uit te komen aan den overkant van den aardbol. Daar hoorde hij stappen in den gang. Hemel! was het eens Simone of haar vader, hoe zou hij daar staan kijken met zijnen bloemtuil. Hij ging weenen en ineens wegloopen toen de deur openkraakte en o geluk, daar stond Melanie, de struische gezonde keukenmeid met haar vriendelijk jong wezen waarvan het vleesch, blozend en frisch als melk en geraniums, blonk gelijk vernist. Evarist kreeg als een tweeden zonneslag want nooit had hij de meid zoo dichtbij gezien, zijne oogen schemerden en hij geraakte heel en al uit zijn lood, nam den hoed af en de rozentuil viel eruit op de trappen, hij mompelde iets, raapte den ruiker op, tord binnen en verstuikte zich aan de voetmat, keerde rechts en links, en bleef dan staan met den brief en den tuil in de hand, zoo rood en zweetend, in de houding van een betrapten schooljongen dat Melanie er medelijden mee kreeg.

[p. 283]

- Zijt ge zoo haastig gekomen dat ge ervan zweet, M^r Evarist, zei ze met een zoet stemmeken?

De klerk hief de oogen op en er blonken tranen in van dankbaarheid.

- Juffer Melanie, sprak hij haastig, dit is een brief voor Mijnheer en dat is hier voor u.

Meteen stak hij haar den tuil ia de hand, keerde zich om, trok de deur weer open en viel van de trappen, doch sprong als een veer wederom recht, groette nogmaals onhandig en liep rood weg.

('t Slot volgt)

Theo Brakels