Biekorf. Jaargang 27

De zang des ‘Zijns’

Wij zijn de wezens zonder tal,
van 't groot heelal;
wij zingen, zingen, immer voort,
tot God ons dreunend lofakkoord!

Hij schouwde ons in Zijn Wezendheid

vóór eeuw en tijd;

reeds leefden wij in Zijn Verstand,
eer ooit de wereld kwam tot stand!

Toen heeft, in vormen duizendvoud,

Hij 't ‘zijn’ gebouwd

uit niet! In al wat is en wordt
heeft Zijne Liefd' heur uitgestort!

Zijn maatloos mild' Hoogmogendheid

heeft 't ‘zijn’ verspreid,

dat, d'eeuwen door, met feilen aêm,
verheerlijkt en bezingt Zijn Naam!

En daarom is het ‘zijn’ alom

Gods eigendom;

dat ‘zijn’, in tal, gewicht en maat,
zal loven Hem, die eeuwig staat!

[p. 250]

 

Zijn Liefde, die 't al worden doet,

 

ons ‘zijn’ ook voedt;

 

'n waar 't de steun dien zij ons biedt,

 

ter stonde zonk het al in 't niet!

 

 

 

Elk onzer volgt getrouw de wet

 

hem voorgezet;

 

en 't wordt door Zijn Voorzienigheid,

 

zoo elk zoo al, ten doel geleid!

 

 

 

Wel zijn wij kort en eng bepaald,

 

doch wederstraald

 

ligt in ons d'eindlooze overvloed

 

van 't machtig ‘Zijn’ dat 't al behoedt!

 

 

 

Wij zijn de vonken van den Haard

 

ong'evenaard,

 

den Haard van 't ‘zijn’, die, onverdeeld,

 

het ‘zijn’ in al de wezens teelt!

 

 

 

Wij zijn de dropplen van den vliet,

 

die uit Hem schiet,

 

den vliet van 't ‘zijn’, die, schoon en goed,

 

zich, uit Hem, tot Hem wederspoedt!

 

 

 

Des zingen wij ons lofzang toe,

 

nooit zingensmoe,

 

den Allerhoogste! Hem zij eer:

 

Hij is ons bron, ons doel, ons Heer!

J. Bittremieux