Biekorf. Jaargang 27

Verliefd

(Vervolg van bladz. 139)

Evarist loech eenige stonden voort uit kracht van verkregen beweging en dan bleef hij staan, gapende, lijk bedwelmd van dat zoete boschgeurtje dat in de kamer was blijven hangen als een gedenkenis van die zonnige verschijning die voort bleef glanzen voor zijne oogen. Hij keerde zich om naar den spiegel op het schouwblad; daar zag hij zijn mager beeld met zijn goedigen karikatuurkop dien hij sympathiek vond 'n ware 't, eilaas, den onesthetischen vleeschknobbel. Hij zette zijn aangezicht in lachplooien, om den indruk te meten die hij daareven op de schoone Simone gemaakt had, en was erover voldaan; toen telde hij de geldstukken die het warme handje had omvat, ze schenen hem zacht als peluche en hun gerotel streelde hem als klank van pianotoetsen. Met verwaterde oogen las hij op het belastingbiljet dat nevens de geldstukken lag: kadastraal inkomen 3444, en nadat hij rondgekeken had alsof hij

[p. 186]

vreesde dat iemand hem kon bespieden, drukte hij met gesloten oogen een kus op geld en papier!

Bonjour! riep de papegaai in zijn kooi, hard als wou het beduiden: ik heb het al gezien!

- A votre santé, bonjoerke, zei de klerk kranig, en liet met een gelukzaligen glimlach op het wezen, de zoete praline smelten in zijn mond en in een suikerbeekje afloopen tot in het diepste van zijn herte.

En, als jonge buralisten, in plaats van voort te schrijven, met de pen in de hand zitten te turen met droom-oogen in het onbepaalde; de pen doppen in het zandschoteltje in stede van in den inktpot; cijferingen maken waaruit blijkt dat 24 + 30 = 73; den hoed verkeerd opzetten; voorbijgangers onverwist tegen het lijf loopen; aan tafel zitten zonder eetlust en verzen schrijven, zeg dan maar dat ze tot boven het haar verliefd zijn, want zoo gebeurde 't met Evarist.

Dat was gekomen almeteens als een zonneslag die den armen klerk deed duizelen. Was het om hem niet dat Simone - Simone wat streelend naamtje zoo zacht als een kus - het contributiebriefje persoonlijk kwam betalen als ze dat even goed door hare meid kon gedaan krijgen? Was het voor hem niet dat zij die suikerbollen had meegebracht; dat ze als eene aardbezie rood geworden was en zoo verlegen maar blijde was weggegaan. En om wien had zijn moederke dien avond uit de villa een korfje fruit gekregen met wat bloemden?

Simone! Hij lispte dien naam met de oogen naar de zoldering gericht als zat hij op zijne knieën voor eene heilige; en dien avond reeds had Evarist bij het wankellicht van eene kaars, op zijne slaapkamer, een gedicht begonnen... Aan Haar! waarin hij sprak van de maan en de sterren, en het meisje, met goed inzicht, vele namen gaf van dieren en medicamenten als duif, schaapje, paradijsvogel en balsem-van-mijn-herte.

Resultaat: Evarist smolt als een sneeuwman bij dooiweer, uitgenomen den vleeschknobbel op zijn hoofd die

[p. 187]

groot en glanzend bleef. Hij werd bekeven door den ontvanger om de fantastieke cijfers waarmede de klerk nu heel het kantoor in de war hielp; en de zachtaardige jongen werd rood tot in zijn haar zooals gewoonte, bekende schuld met tranen in de oogen en deed zijn beklag aan bonjoerke. Hij werd bekeven van moederke die meende dat hij een lintworm had en hem vruchteloos aanried bij den apotheker te gaan om wormpoeder.

Die prozaïsche vergelijking deed den goeden jongen opspringen als een bieteman uit een doosje, en tot verbazing van Moederke die als gewoonte met hare witte koof aan, in den zetel haren paternoster zat te prevelen bij het lamplicht, stapte Evarist over-end-weder in de keuken, met de armen in de lucht wijl hij woedend zei: Alleman vervolgt mij! De ontvanger kijft! moeder kijft, de bestuurder van de muziekmaatschappij kijft - want Evarist speelde de trombone en de liefde deed hem nu onwaarschijnlijke noten blazen. - De muzikanten houden den zot met mij; maar ze zullen staan kijken gelijk kiekens in een kevie als 't uitkomt, en uitkomen zal 't, tot spijt van wie 't benijdt!

En daarmee was hij de deur uit, die hij met een snok toedonderde dat moederke zat te kijken met groote oogen.

Weg in den donkeren ging hij, eene zijstraat in, naar den buiten, waar de populieren langs den steenweg ruischten hun weemoedigen avondzang, waar de sterren zaten te glinsteren lijk stille meisjesoogen; waar het donker land te zuchten lag onder den koelen wind... al dingen die hij zoo geren hoorde en zag omdat ze met hem schenen mede te gevoelen het groote wonder van de onmetelijke liefde die hem voortdreef als een onweerstaanbare motor tot voor het hekken van de villa. Daar bleef hij staan met de armen gestrekt naar de vensters waaruit een zacht licht schemerde door de neergelaten rolgordijnen rood als oogen, en hij mompelde tragische woorden met een gebaar als wierp hij zijn herte naar het donker huis waaruit eene rookstreep opkrulde als een zwart vraagteeken tusschen de sterren.

[p. 188]

Toen hij dien nacht op zijn slaapkamer stond in zijn hemde met de witte slaapmuts op waarvan de punt op zijn oor afhong, en in den spiegel van zijn waschtafel, bij het licht van het lampke zijn getrokken wassen wezen en doode oogen bekeek, schrok hij als voor den kop van een lijk en wijzende met den vinger naar zijne afgeteerde wang sprak hij: moederke heeft gelijk, ze zal meenen dat ik een lintworm heb! Ontmoedigd ging hij zitten op den kant van zijn bed met het hoofd in de handen en in de stille eenzaamheid van het armoedig kamerken schokten de snikken uit het knikkend hoofd van den goeden jongen.

Nu werd hij gewaar den afstand die hem van het zonneschoon rijk meisje scheidde, hem den armen klerk die buiten zijn pennewerk nog schuren en koken en wasschen en strijken moest lijk eene meid, daar het kranke moederke bijna geen huiselijk werk kon doen... Maar Simone wist dat voorzeker vóór ze hem was komen zoeken. Ziet men niet veel rijke meisjes trouwen met eerlijke werkzame jongens zonder fortuin, liever dan een geparfumeerden leegaard te huwen die den weg kent naar high life bar's en speelhuizen? Zou zijne geliefde niet eerder de bekwaamheden en zorgen in hem prijzen? De liefde verguldt toch alles; en bovendien waarom anders die praline, waarvan hij het zalvende beekje nog in zijn lijf voelde.

Dan vloog een gedacht door zijn geest: Verliefde Herten ... waar had hij die woorden nog gedrukt gezien... Ha, op den omslag van een oud boekje dat ievers in een lade van moederkes commode lag tusschen kerkboeken en brol. En het witte spook rees rechte, vatte de koperen lamp en akelig in den nacht daalde de trappen af. Daar stond de oude donkerbruine eiken commode, hij trok de lade open en als een dief die een schat zoekt wroetelde hij koortsig in de vettige kerkboeken, koorden en gerief tot hij een boekje te voorschijn haalde met op den omslag een rood geschilderd herte waarboven de zwarte woorden: De Arte Amandi of de Kunst der Minne, boek voor Verliefde Herten.

[p. 189]

Een wonderlijke glans lichtte uit de oogen van het spook, dat zich aan de tafel zette en het boekje las gejaagd en gulzig als een dorstige die te drinken ligt aan eene fontein koel klaar water. Telkens een volzin zijn geest trof, deed hij gebaren van goedkeuring met hoofd en armen en handen, en zijn schaduw op den muur poetste hem getrouwelijk na.

‘Ende is 't dat een minnaer niettegenstaende hy van de liefde zyner minnares verzekerd is toch bleeck ende magher wordt door de gedurige betrachtingen om saemen vereenigd te zyn; zoo moet deze bleeckheyd ofte magherheyd hem niet mistroostig maeken want gelyck eenen schipper ofte eenen landsman bruyn ende leelyck worden van den brand der zon, zoo oock wordt eenen oprechten minnaer bleeck ende magher door den brand der liefde’.

Sauvé! riep Evarist met de handen omhoog als wou hij de zoldering omhelzen.

‘De meeste jongelingen die beminnen zyn geneygd om hun hair beter te schikken dan na gewoonte en het te doen krullen hetgeen volstrekt niet noodig is. Wel is waer mag men zyn hair opstrycken opdat het in de oogen niet hangt maer hetzelve bestrycken met vet ofte rieckende pommade dat voegt aan een jongman niet. Tracht oock uwe tanden zuyver te houden en des morgens en des avonds uwen mond te spoelen opdat uwen adem niet rieckt. Gý zult oock op tyd uwe nagels korten ende uwe voeten reynigen opdat het zweet geen onaengenamen geur van u verspreydt’.

Na die toebereidsels volgden raadgevingen om in de beste voorwaarden de verovering van de uitverkorene te doen namelijk:

‘Dickwyls voorby haer huys te gaen; ende zich dickwyls te laten vinden op de marckten of kermissen waer men eenig fraaije spelen vertoont: want aldaer komen vele jonge dochters niet om te zien maer om gezien te worden.
Daer moet de jongman in acht nemen van altyd een vriendelyck ofte minzaem gelaet te toonen zelfs wanneer hij met geen bekoorlyck ofte schoon aengezicht bedeeld is.

[p. 190]

Op maeltyden kan men meer met de oogen zeggen dan met den mond, ofwel men kan op de telloor die men haer ter hand stelt met bier of wyn schryven: Ik bemin u.
Oock kunt gy haer somtyds zacht op den voet treden wel te verstaen indien het niemand kan bemercken’.

Daarop volgde, na vele andere wetenswaardigheden de tekst der liefdeverklaring, 21 regels lang die Evarist van 's anderdaags af van buiten zou leeren.

Is het te verwonderen dat de jongen toen 's morgens moederke in de keuken kwam binnengesloft, lag te slapen met het hoofd op ‘de arte amandi’ en dat het oudje toen zij haren zoon in zijn nachtgewaad zag zitten en het roode hart op den omslag van het boek herkende, met een hoofdschudden en een glimlach zei: Evarist is gebeten!

('t Vervolgt)

Theo Brakels