Biekorf. Jaargang 27

Verliefd

Weer zat Evarist gelijk alle werkdagen in het kantoor van den ontvanger der belastingen lijk een sprinkhaan op den hoogen bureelstoel gebogen over den lessenaar, al schrijven bijtende op zijn tonge die in den hoek van zijn mond een eindeke buitenstak.

Een goede stille jongen, bedeesd als een nonneke, mager als een boomtak en met een wonderlijk hoofd waarvan de wipneus opkrulde naar het loodrecht voorhoofd, waarboven de bruine haardraden lagen opengekamd latende den schedel doorblinken. Bovenop dien schedel zat, eilaas, een glanzende vleeschbobbel.

Zegge: eilaas! want dat gezwel was het groot verdriet van Evarist. Hij geloofde dat zonder die overtolligheid hij

[p. 137]

om zijn magerte een Engelsch type geleek, dus in zijn stadje exotisch en eigenaardig, maar leelijk eigenlijk niet... En t'halven de dertig jaar zijn en dagelijks door de Koekstraat moeten komen waar zoovele tronwrijpe lieve meiskes wonen met vriendelijke guitige oogen... Maar telkens een paar van die oogen op hem kwamen lijk twee zoeklichten schormde al het bloed van heel het lijf van den klerk naar omhoog en stond zijn aangezicht op eens zoo rood dat de menschen zeiden: Evarist blaast in het vagevuur.

Evarist blaast in het vagevuur! Die kleine spotternij had op den duur den bedeesden jongen zoo vreesachtig gemaakt dat hij het als een torment aanzag bij klaren dage alleen op straat te komen; maar in zijn bureel, in het gevoolde licht achter de groene schietvensters, met rondom hem al die stille dingen, boekenrek, registers, kachel, tafel en stoelen, en een papegaai die rechtover hem in eenen ijzeren muit toeren deed en ‘bonjour’ krastte, was de klerk gerust en thuis als miek hij deel van de meubleering. Als de ontvanger in de aanpalende kamer werkte dierf Evarist zelfs geen stoel verschuiven en hoorde men enkel het gerinkel dat ‘bonjoerke’ de papegaai in zijne muit deed leven, klaverende met krommen bek en trage klauwen langs de staafjes of kneuferend bijzende in den ring die aan den koepel van zijn traliekasteel hong.

‘Bonjoerke’ - zoo werd de papegaai gedoopt door de belastingbetalers van het stadje - was de vriend van Evarist, en als de ontvanger niet op het bureel was, koutte de klerk, bij tusschenpoozen, met den vogel als met een meiske, zoodat de menschen die in den gang kwamen, dikwijls meenden dat er volk op het kantoor was, en toen ze binnentraden zagen ze verwonderd niemand als Evarist die rood werd en voortschreef al bijtende op zijn tonge.

Vandaag was het weer eene heele historie: Denk eens, bonjoerke, 'k ben vroeg opgestaan dezen morgen want 't is zaterdag. 'k Heb eerst de stoof aangemaakt, den vloer van de keuken en van den gang gedweild, dan koffie opgegoten, want, ge weet, wij hebben geene meid en met mijn trokje

[p. 138]

hier kan ik met moederke niet breed leven en moederke heeft geren een potje troost 's morgens. Zoo, de moor kookt dat het een plezier is, hij blaast een pluime rook uit zijn pijp, hij zingt een deuntje en ik giet op, een keer, twee keer, drij keer, de tafel staat gedekt, de boterhammen zijn gesneden en moederke sloft binnen ai kuimen, want ze wordt stillekes oud, bonjoerke.

- ‘Is 't van den besten?’ vraagt moederke oolijk.

- ‘Ja 't, waarachtig!’ en wat kwam er uit de koffiekan?... Klaar water! De koffie was vergeten!

Evarist liet zijn wijden mond openvallen en een luide lach deed zijn hoofd schokken wijl bonjoerke zat te bijzen en den klerk naloech, wijzende zijn zwarte tonge.

Er werd op de deur geklopt en dadelijk liet de klerk het hoofd op de hand leunen, zijne tong kroop in den hoek van den mond een eindeke buiten en hij pende rood gebogen over den lessenaar, steunende met de voeten op de sporten van den hoogen stoel, in zijne gewone houding van sprinkhaan, toen de deur opengong en twee juffertjes kwamen binnengeflodderd met ruisching van rokken en een geurtje van boscharomen. Twee lieve gezichtjes, blozend vleesch en blinkende oogen met daar een blonde haarwolk op, en lenige lijfjes in bleekbruine shantung-zijde, genoeg, enfin, om al het bloed van Evarist vanuit zijn teenen te doen opsteigeren tot in de topjes van zijn haar dat zooveel mogelijk te berge rees boven het brandroode wezen.

Denk eens: Simone en Clarisse, de twee dochters van den Brusselschen advokaat die met zijne familie op zomerverblijf was in eene villa buiten het stadje. Zij keken verbaasd rond daar ze, door het geruchte, meenden den ontvanger en zijn klerk in jolig gesprek te vinden; en nu zagen ze niets als de wondere silhouette van den schrijver die van zijnen stoel gezakt was en daar nu stond beschaamd met neergeslagen oogen, meenende dat hij in den grond zou zinken en krabbende met zijn wijsvinger bovenop zijn schedel in koddig gebaar.

Hij deed zoo drollig dat Clarisse, de jongste van de twee

[p. 139]

meisjes, de twee handen op haar herte lei om den lach te bedwingen die in haar opkookte; hij hong een stonde in hare keel te tuimelperten en dan ineens onweerstaanbaar belde hij naar buiten, dat ook Simone op de tanden beet om het niet uit te proesten.

- Maar zwijg toch Clarisse, keef het meisje, om het hoofd te kunnen afwenden.

- 't Is sterker dan mij! Ik kan niet Simone! Pardon M^r! 't Is de schuld van dien papegaai lachachte zij voort... Simone... ik zal u in den gang afwachten.

Dit alles verstond men maar uit halve woorden die dobberden op de lachbui. Met een gebaar als vroeg ze pardon om hare vrijpostigheid ging zij uit de kamer.

Nu was de beurt aan Simone, die, ze wist zelf niet waarom, tegen haren wil den lach in haar voelde dwingen en dansen om buiten te knetteren in zot geweld. Ze kon nog smeekende zeggen: Och M^r Evarist, vergeef het mijne zuster, zij kan somwijlen om een niet een halven dag lachen ... en dan kan ik mij ook niet inhouden.

Daarmee brak het uit, kristaalhelder en gul, om niets dan om getuigenis te geven van jeugd en onbezonnenheid; en Evarist die geen kwaad inzicht zag en gepraamd was door het aanstekelijk helder stemmeke, zei: Lachen is gezond! Hij hield zijn hoofd achterover en den mond spleet open met schoklachen wijl hij krulde lijk iemand die wordt gekieteld.

Daar stak het meisje uit benomenheid en berouw een doosje vol pralienen naar Evarist, die er tusschen duim en wijsvinger een klontje uit haalde dat hij op den lessenaar nevens den inktpot lei op een proper papierke. En beide loechen voort en in den gang klingelde het belstemmetje van Clarisse onophoudend.

Simone legde een papier op de tafel met geldstukken, deed in haar lachspel eenige gebaren die Evarist knikte te verstaan, groette rood als een rijpe perzik, gestoord tegen haar zelve om die onbedwingbare onbeleefde lachbui, en sleerde buiten.

('t Vervolgt)

Theo Brakels