Biekorf. Jaargang 27

Negen Aanden

Negen aanden,
- wit lijk zuivere wompelblommen -
varkelen op den waterwal; 't is
recht vooruit, en eens en anders,
flink en zacht, ge-
twee'n, gedrie'n, of al te samen,
stillekes weg den boord voorbij. 't Valt
troostelijk om ze gâ te slaan, be-
wegend leven in 't beweegloos
eenzaamzijn nog van de streke,
zoet genieten tusschen al dat
ons genot van vroeger dooddeed. -
't Rustig roeien loopt ten ende...
't schilt entwat bij
't zwemmend volk!... Mijn
negen aanden,
ei! wat murkelen en wat tateren
uw ontstelde bekken?
en waarom dat jagend wikkelen
van uw spanen?
hoe ze duwen... duwen...
en gezwind hun

[p. 85]

 

vliezige lapkes zwaaien

 

in dat koel en helder voetbad! -

 

Vreedzame aanden,

 

gij die uwen wal begingt, zoo

 

zeegbaar en zoo ingetogen,

 

krijgt ge 't zotte in 't hoofd? en

 

wilt ge van uw glad gebied e

 

ruischend schuimveld maken?...

 

Woelige aanden,

 

'k zie u swobbelen

 

'k zie u zwalpen

 

bij dat hemellijk vederkuischen,

 

bij 't onstuimig voorwaarts-plonzen,

 

't lekend dompelen

 

't rekkend slaan van

 

kop en krage. -

 

'k Volge 't rechtstaan

 

van uw lijf, en

 

't werken van uw vleugel-armen. -

 

- Schuw gewelddoen

 

van entwie die gaat verdrinken. -

 

'k Hoore 't water

 

klakken, kletsen,

 

'k zie 't u gispen, gooien,

 

om-en-om uw blanke beelden,

 

ont het rimpelend

 

roert en kwanselt

 

tegen 't lischblad van den walzoom. -

 

En uw razen

 

rijst en kettert

 

hooge boven d'hofgebouwen,

 

deur den lochting, deur den bogaard,

 

over 't blakzijn van den akker,

 

tot aan d'huizen van den landweg! -

 

O mijn aanden,

 

komt de gruw van 't oorlogsleven

 

in uw herte?...

[p. 86]

 

schaft ge schielijk

 

op de gaten die nog gapen

 

in het stroodak van de weunste?...

 

valt uw kijken

 

op het scheef geschonden zijn van

 

schure en stalling?...

 

brengt u 't roodzijn van uw bekken⁽¹⁾

 

bloed te binnen?...

 

Toe, mijn aanden,

 

g'hebt uw tale, spreekt en antwoordt,

 

'k blijve reusch hier bij dat raadsel. -

 

En den eerpel⁽²⁾,

 

hij de ploegbaas van de bende,

 

wascht en laait het licht verguldsel

 

van zijn schoûrkleed,

 

zet zijn oogskes, staart verwonderd

 

op mijn stil verwonderd zijn; - ‘wel

 

mensch toch’! zegt hij,

 

zwijgt, en stelt uw hert gerust,... geen

 

oorlogswee dat ons verbauwt, want

 

rampe en bloed 't is al voorbij,... geen

 

angstgevoel dat onraad meêbrengt,

 

neen, o mensch, -- we

 

slaan en roepen... achter regen⁽³⁾.

A. Mervillie.

Nieuwcapelle, 1920.

(1) De bokken bij de jonge witte aanden, zijn rood, later verbleeken ze. - Bij de grauwe aanden zijn de bekken grauw. -

(2) Eerpel, elders erpel, ook masschelare, maskelare, maskelier; (waard, mannetjes eend).

(3) Als d'aanden geweldig zijn, en veel leven honden, ‘'t is tegen slecht weêre’ zeggen de menschen.