Biekorf. Jaargang 27

Kerstnacht

Een sneeuwvlak - de ongeschonden reinheid - doemt vòòr de oogen,
als ik op Kerstnacht denk. En 'k hoor van uit den hoogen
't volzalig ‘Gloria’, gedragen neuzlend-zacht
op fluisterende winden... Of een klare nacht

[p. 11]

 

betoovert me door roerloos-stille sterrenpracht...

 

Een lijdensbeeld me roert door onweêrstaanbre macht...

 

‘Een aanzicht, diep doorgroefd door 't wrange wee is 't dat ge vindt

 

dan?’ - ‘Neen! Veel eedler lijdensbeeld: een kleine kind!!’

 

 

 

'k Hoor englenzang, 'k hoor 't aaklig zoemen van den wind.

 

'k Zie God: een naakt klein kind vermorzeld door het wee.

 

En 't glimlacht... o zoo zoet!... en 't draagt een smartenzee!!

 

En 't steekt zijn armpjes uit en wil aan 't herte druk-

 

ken al wie hier verstoken blijft van aardsch geluk...

 

- Ah mensch! Schouw naar dit Beeld en zaalgen troost gij vindt!

L. Rozeknop.