Biekorf. Jaargang 25

[p. 103]

Brugge

NU komt weer avondvrede over de stille stad:
Het roode zonnebloed stroomt weg langs breê kanalen;
een weemoed, onbestemd, door woorden nooit bevat,
begint uit de oude torens eenzaam te verhalen.

De aloude klokken zingen dof en wonderbaar
van dagen toen hun jubelgalm het land omspande;
toen glans er was en leven in die straten daar,
en fakkelblij het hart der rijke haven brandde.

Van rijke dagen, wonderschoon; - en nu, naar 't niet,
lijk zoete kinderdroomen, in de verte aan 't vluchten...
Het laatste ‘Ave’ trilt weg. Hoort: langzaam sterft het lied
en siddert uit in snikkend-droeve tonenzuchten.

De laatste toon wiekt been op zachten avondwind,
en treurig dwaalt de nagalm door de doode straten,
die alle zwijgend, als verschuchterd zijn: gelijk een kind,
een blinde kind, dat door zijn leiders wordt verlaten.

Een wilde zwanenpaar strijkt ruischloos door den plas,
en zoetjes taalt de vloed - heel veder-zachtjes neurend -
van eene schoone maagd, die koningin eens was
en nu in donker nongewaad zit, eenzaam treurend...

(Naar Stephan Zweig).

Arm. Van Veerdegem.