Biekorf. Jaargang 24

Kobusjes uiterste dag

(Vervolg van bladz. 206.)

HIJ legde nu zijne dreggetjes. Hij bond de lijnen aan een paaltje dat hij daar voor 't gebruik geplant had, en ontrolde ze één voor één, langs alle kanten. De vischjes lagen juist op den boord van 't water te witblekken. De opkomende vloed zou er voor zorgen ze levende te doen schijnen met ze weg-weer te slingeren als zouden ze te spartelen liggen aan de oppervlakte.

Na 't gedane kon Kobusje bijkans zijn oud lijfje niet meer rechten. 't Moest zich schoren met zijn beide handen in de lenden en 't verzuchtte erbij: ‘Als 'n mensch toch oud wordt en versleten’.

't Bleef zoo een tijdeke staan en 't keek binst wijlen den einder in. 't Snoof luidruchtig de lucht op als rook het verandering van weer, en met een hoofdschuddingske meende het dat 't wel zou kunnen bruischen in 't korte. Een klein briesje woei van 't land de zee in, en als dat ‘beestje’ in 't Noord-westen zou verspringen, meende Kobusje, dan was er zeker ‘hooze’ te vreezen.

[p. 217]

Kobusje vond het overbodig bij zijne lijntjes de wacht te houden. 't Strand lag eenzaam verlaten.

- 'k Zal tegen avond komen zien, besloot hij.

Weer beende hij door de duinen naar zijn hutje toe. 't Vuurke brandde nog lekker. Hij verorberde zijn maaltje dat bestond uit brood, zwart en droog, een kommetje koffie en een beetje spek dat hij met zijn ‘vlâmes’ in peerdekes sneed.

Toen zette hij zich gemakkelijk te rusten in 't hoekje van den haard en dutte in, gelijk het zijne lijvelijke gewoonte geworden was sedert jaren.

....................

De achternoene kon op haar einde draaien, toen Kobusje, plots ongeschikt wierd, door een felle windzweepe die tegen de vensters openkletste, langs den drempel van de voordeur binnenschuifelde, zoevend door den schoorsteen huilde en 't verteerend vuurtje te spokkeren zette, dat een bundel vuurvonkjes in de kamer openspetterde.

- ‘He! He! wat beteekent dat’, rulde Kobusje. In angstige gejaagdheid sprong hij op en keek door de ruiten. De lucht zat zwart dikke van sneeuw die alle oogenblikken uitvallen kon. De wind zwiepte verveerlijk en raasde met dolle zotsprongen die opsloegen en neerewentelden in eendelijk gehuil.

't ‘Beestje’ was dus zoo ineens versprongen!

‘En mijn dreggetjes, mijn dreggetjes,’ dacht Kobusje, maar 't scheen geen weer om er een hond door te jagen. Kobusje trippelde van ongeduld en vreeze en 't jammerde gedurig luidop: ‘mijn dreggetjes! mijn dreggetjes!’

't Wiste niet wat gedaan. 't Had nu voor 't gevaar een eendelijken schrik gekregen die voortkwam uit zijn gemoedstoestand van heel den morgen en daartegen streed zijn oude natuur, die ontelbare stormen getrotseerd had lijk kinderspel. Zijne lippen beefden en 't ronkte in zijn hoofd: ‘mijn dreggetjes’. Hij hield er zoodanig veel van, niet om de groote weerde, maar als iets waaraan men is verknocht geworden en dat men niet willen missen zou voor niets ter wereld.

[p. 218]

Toen nam hij een heldhaftig besluit. Hij zon gaan. Koortsachtig bond hij de ‘buuzemande’ op den rug en trok weg. Tot aan de duinen ging het goed, maar eens daarin begon de moeilijke tocht. Hoe hachelijk schuifelde en huilde de wind met grepen scherend over den grond en openkletsend tegen de flanken. Hij kon zich bijkans niet rechthouden. Twee- driemaal viel hij op de knieën als hij eene bil omkeerde en de wind verraadsch in zijn buuzemande sloeg.

- ‘God allemachtig’ zuchtte Kobusje, ‘God allemachtig’, 't is van me t'haasten.

Toen wilde hij schielijk weerkeeren, maar 't gedacht hield geen stand. 't Zou belachelijk zijn, meende hij luid en hij vorderde toch.

Een schrikkelijke windgreep sloeg hem vlak in 't aangezicht en Kobusje wankelde achterover. Hij scharrelde zich met moeite recht en had zich danig bezeerd.

- ‘God allemachtig’ bad hij weer, ‘'k worde zoo oud!’

Doch neen, hij wilde nu eens koppig zijn. Hij strompelde vooruit: ‘Onzin!’, pruttelde hij luidop,‘Onzin! ta! ta! ta! Onzin dit alles!’

Toen ineens viel de sneeuw uit, dikke en dichte wervelend en dwarrelend, nu eens met vlagen, dan al dooreen in zottig gedans. Kobusje liep er door als eene vreemde gedaante omstraald van een wonder licht. Zijne oogen wierden als blind van de gedurige vlokkenwemeling die krielde vóór hem.

Plotseling was hij op 't strand zonder dat hij 't geware wierd. De zee brieschte als een bezeten gedrocht en de baren rolden woelig op 't strand. 't Zand en de sneeuw vlogen door elkander en schenen een gerafeld net te vormen dat altijd voortjoeg langs den grond. Kobusje hoorde boven hem dat er meeuwen snaterden. Er waren er dus gevangen, anders zouden ze wel allen 't land ingevlogen zijn. Dit hield nu al zijn denken vervuld en onbewust om al 't geene rondom hem geheurde hield hij zijn aandacht op zijne dreggetjes en op de meeuwen.

[p. 219]

Hij taste naar 't paaltje dat hij welhaast beet had en bond er zijne ‘buuzemande’ aan vast.

Toen haalde hij zijne lijntjes in.

- ‘Ha! daar zit er eene vast, juichte hij in zijn eigen. Hij voelde het touw trekken en groote kringen maken, dan een woesten snak opwaarts geven om eindelijk neer te vallen. De vogel lag op den grond en Kobusje ‘haalde’. Hij keek uit, maar kon niets onderscheiden. De sneeuw vlokte wild en zotbollig voor zijne oogen en 't deed hem ten langen laatste danig pijn. Hij herhaalde gedurig:

- ‘God allemachtig, wat 'n weer!’ Hij stond met zijne blokken bedolven in de sneeuw en 't zand en eene koude rilling doorvoer hem heel en al; koortsachtig ‘haalde’ hij. Wat was dat touw toch lang. Eene floddering op den grond deed hem begrijpén dat de meeuwe in zijn bereik was. Hij reikte de hand uit, grijpensgereed; doch de vogel in eene laatste kracht, rukte weer aan 't touw dat uit Kobusjes handen gletste.

't Was herbeginnen. ‘Vervloekt beest’ sakkerde hij, ‘wacht, 'k zal je gaan hebben’!

Weerom haalde hij. Een rare klopping hamerde in zijne hersens en hij snakte nu en dan om adem. Hij voelde over hem drukken een vreemde onzekerheid. De wind huilde en tuitte in zijn hoofd en 't scheen hem een luidruchtig gespot om zijn klein menschenbedrijf. 't Wierd hem welhaast als eene marteling en 't eendelijk gedruisch van de zee kwam hem voor als een vliemend verwijt. Boven zijn hoofd krasten er de meeuwen zoo akelig en naar.

Ha daar was ze weer!

- ‘Nu zult ge de mande in, ‘duivelinne’, grolde Kobusje. Hij smeet zijn lijf voorover en greep in 't yle. Toen geheurde 't ongeweten. Kobusje kreeg zijne voeten niette verroeren. Ze waren als in 't zand geplant. Met een plof viel hij languit met zijn aangezicht in 't sneeuw. Hij trachtte overeind te kruipen maar als eene vermaledijging voelde hij de koorde rond zijne handen krinkelen. Hij zag niets van wat er ommeging, zijne oogen waren blind van

[p. 220]

de vuiligheid. En de vogel trok aan 't touw en Kobusje vernestelde meer en meer. Hij wentelde in 't zand, sloeg met zijne handen om hem heen; weer kwam hij rechte op zijne beenen, maar 't docht hem dat hij niet meer wiste waar hij was. Hij trappelde als een zinnelooze rond. Met eene laatste inspanning om zelfbehoud, wilde hij gaan loopen. Maar hij en zag niet. Hij wrong in een geweldigen ruk zijne oude handen los en wreef met uitzinnig geweld de vuiligheid uit zijne oogen. Maar 't baatte niet, en 't deed hem zulke pijn!

Hij klaagde als een kind, hij voelde de tranen verstijven op zijne wangen en rondom hem was 't aneens al zwart, zwart als de nacht.

Eene ijselijke gedachte schudde zijne hersens. Hij dacht aan de dood. Hij schruwelde in laatste toevlucht om hulpe en bijstand: ‘Jesus! Maria! Help! Help!

Waar was de zee nu! Huilde 't water niet om hem heen langs alle kanten? God! God! waar was de zee!

Hij besefte dat 't al verloren was! Hij vermocht niets tegen al die elementen en hij viel op de knieën, stal smeekend zijne armen omhooge, als een tragisch beeld van de uiterste wanhoop en hij bad zochtekens met verstijvende lippen. Twee woorden slechts ‘Jesus! Maria!’ ‘Maria! Jesus!’ onophoudelijk voort tot dat de doezeling kwam van ongekende dingen en Kobusje wegrukte uit 't werkelijke.

De sneeuw dwarrelde rondom, vlokte voort in eene wriemelende wemeling en tartenden dans. 't Zand vloog tegen hem aan en metste hem in. De wind kletste hem heele vlagen in 't bleek vertrokken wezen, boven hem snaterden twee of drie meeuwen voort, maar Kobusje voelde of zag of hoorde niets meer. Ginds bulderde de zee haar lied, haar lied van den dood.

Zoo hebben ze 's anderendaags Kobusje gevonden; 't arme stakkertje dat gekomen was als een indringer op een vreemd gebied, waar 't zijn ondergang vond als de straf van zijn roekelooze daad!

Nieuwpoort.

Juul Filliaert.