Biekorf. Jaargang 24

De Zonne

WAT is de zon toch,
dat 't menschelijk herte
met zulk een juichen
haar shijnen begroet?
dat heure stralen
heelen de smerte,
blijdschap doen glanzen
in het gemoed?

Dagen na dagen
vol wolkengetuimel
doken de zonne:
't aardrijk scheen dood!
Amper nu strooit ze
één lichtenden kruimel:
bruischend stroomt 't leven,
machtig en groot!

[p. 198]

 

Zon, gij zijt liefde!

 

En ach! wat is 't leven,

 

Straalt er geen liefde?

 

't Leven is dood!

 

Zonne der Liefde,

 

heilig mijn streven,

 

balsem mijn lijden,

 

houd me immer groot!

Arm. Van Veerdegem