Biekorf. Jaargang 24

Van Natus die den hemel droeg

NATUS wachtte naar den tram in de herberg ‘De Tramstatie’ en rond hem stonden vier van zijne kinders, vier kleine blozende jongens met gelapte broeken en frakken aan waar hunne armen en beenen ver buiten gegroeid waren. Ze stonden daar, de kleinen, met groote benauwde oogen te kijken naar de andere reizigers die langs den muur aan de tafels zaten en waartusschen twee madammen met groote hoeden en een mijnheer met een bril op, die stille zaten of zoetekes spraken alsof er kinders sliepen in dat groot huis met blinkenden toog en bloemen in de vensters.

Natus had eene pint gevraagd en bleef midden den vloer rechte staan met zijne bende. ‘Drinkt, gasten!’ zei hij; en de kleinen zogen een voor een aan het roode vocht, de

[p. 183]

kleinste langst, totdat er maar een kousenband breedte op den bodem van het glas bleef.

De vent bekeek het, hief het omhoog, en zei lachend, luide: Ze zouden 't haar van uw hoofd eten! 'k Heb t'huis nog twee meiskes! Maar 'k en zou nog geen eentje willen kwijt zijn! En hij goot de veste in zijn zwelgenden roeper. Daar alleman loech om zijn openhartig gezegde werd hij preusch en rooder en zei met luide stem:

Ja, menschen, als ge zoo zes vogels in uwen nest hebt die altijd met den bek openzitten, ga dan maar naar 't Fransch, en pikt er dat uw ribben kraken! Maar binnen eenige jaren zijn ze groot, dan trekken ze mee, en Natus zal in zijne oude dagen met eene buis naar de hoogmis komen; rekent daar op!

- Geef Natus eene pint, zei eene der dames.

- Merci, madam! zei Natus en miek een koddige buiging. 'k Ben gisteren van Frankrijk gekomen en vandaag trek ik met mijne vier palingen naar de stad om ze in 't nieuw te doen steken, want er komen vensters in hunne kleeren.

- 't Is een geluk voor ons landsvolk dat Frankrijk bestaat, zei de bazin.

- Ja 't, meesteresse, maar 't is een geluk voor Frankrijk dat wij niet te lui zijn om ginder den oogst af te doen; en zonder ons zou den hemel ginder blijven staan!

- De hemel?

- Ja, 'k heb ginder den hemel gedregen dezen zomer, den hemel van de kerke wel te verstaan!

De vier kinderkoppen keken met groote oogen naar vader op die zulke groote dingen gedaan had en die zoo luide dierf spreken in al dat vreemde schoongekleed volk.

- 't Was zondag, vertelde Natus, en als ik mijn oogen openstak in mijn bedde, gevoelde ik mij zoo zwaar van moeite als een vierduimer zonder wielen. 'k Ben zeker dat ik den helft van den nacht met mijne armen voortgepikt had lijk een machien dat niet stilgeleid en geraakt. Ik lag te peinzen op mijn huisje ginder verre op Valkenberge,

[p. 184]

waar de vrouw en de kinders den blijden zondag zouden vieren, en ik rekte mijne armen uit met een grooten geeuw en riep: Mannen, 't is zondag, ik ga naar de mis! Er kwam gerucht in de kambuize en geeuwstemmen riepen: ik ga mee!

't En is geen klein spel in Frankrijk naar de mis gaan! 't Is eerst de permissie te vragen aan den boer en de kerk staat twee uren gaans van ons hof; en als ge terugkomt, 't is aan 't werk te vallen zonder genade, want de zonne en een Franschen boer zijn twee dingen die noch reden noch ruste verstaan voor de Kozakken.

Een half uur nadien waren wij op weg, heel de bende, en als wij ginder toekwamen hadden wij het gelukt, want 't zou processie zijn in de kerke.

Was mij dat een kerke! De muizen liepen er op den vloer binst den dienst en buiten ons was er nog een groepje vrouwvolk. 't Is goed te zien aan de vervallen muren en gebroken vensters dat Ons Heere ginder in zijn land niet is.

De koster had ons zien staan van onder aan 't portaal en bij kwam er vier uit onzen hoop roepen om den hemel te dragen, want 't vrouwvolk is daarvoor niet geteld: ze zouden hem laten vallen om te kunnen klappen. Den grooten van Molierde die onzen taalman was en die hoog geleerd is want hij is een meter tachtig lang, stelde ons het voorstel van den koster over en wij stonden opeen te kijken met onzen mond vol tanden gelijk jongens in de leering. Niet dat wij niet wilden meehelpen, alleman wil geholpen zijn, zei Uilspiegel en hij at den pap van zijn kind uit, maar, bloo zijn, menschen, en den hemel dragen in een Fransche kerk als ge de taal niet kent, dat is zoo ongemakkelijk als u neerzetten op 'nen stoel zonder zate.

Zei den grooten: Willen wij het maar riskeeren? Anders gaat dat vrouwvolk peinzen dat wij niet durven.

Ik trok achter hem met Wies van Elst en den witten van Balegem, alle vier al slepen naar den koor zonder te weten wat met onze handen gedaan; inwendig fier maar uitwendig rood gelijk hanen, en de koster begon op zijn

[p. 185]

orgelke te spelen. 'k Meende dat ik een beroerte kreeg van schaamte als wij daar met dien hemel stonden, en ik voelde het zweet langs mijnen ruggraat afloopen. 'T en is geenen hemel gelijk hier! alleen vier vergulde stokken waaraan op den top een rooden doek vastgemaakt is met verguldsel rond, en ge moet zien dat ge goed op stap gaat of heel het getrek hangt scheef. Het pastoorke kwam onder ons schuilkuis met het H. Sakrament, wij kregen wierook in ons wezen, er werd gezongen van ora pro nobis en alzoo trokken wij de kerke rond, terwijl de nagels van ons lompe schoenen de mate gaven op den vloer.

- Dat was schoone gedaan, zei de bazin.

- Ja maar 't schoonste komt nog achter loech Natus. Als wij uit de kerke gingen kwam de koster achter ons en riep de vier hemeldragers naar de pastorij om getrakteerd te worden. De andere mochten aan hunne vingers zuigen! Raadt nu eens wat er op de tafel stond? Een kanne bier meent ge? Mis, menschen, een flessche wijn was 't; zoo goed, dat wij het voelden loopen tot in ons zielken en het pastoorke was zoo kontent dat hij ons alle vier de hand gaf. Hij moest lachen als hij onze berenpooten bekeek en hij zei aan den koster: voilà des hommes! het wil zeggen: dat zijn de mannen! en 't is waar, want er zijn geen beter werkers dan de Vlamingen.

Als wij 's avonds weer in de donkere kambuize op onzen strooizak lagen, moe gelijk honden, zei den grooten in de stilte: Natus, wij hebben vandaag den hemel gedregen, 't zal nu te zien zijn of de hemel ons zal willen dragen later.

- 'T en is maar, antwoordde Wies van Elst, als wij ginder binnengeraken dat de heilige die aan den brouwketel staat werk zal hebben.

Heel de bende schoot in 'nen lach al peinzen dat het waar was... Toen sliepen wij lijk molensteenen... Komt gasten, de tram is daar!

De kleinen gaven elkander de hand, Natus greep de hand van het oudste en alzoo trok heel de rote de straat op naar den tram.

Theo Brakels.