Biekorf. Jaargang 23

Chrysanthemen

Aan M^r en M^w R.V.O.

'TIS al nogeens voorbij! Ik heb de bleeke kelken
der laatste bloesems zien vertreuren en verwelken

in killen najaarsmist:

het goud der zonnewende en 't kwijnend rozerood
den dorren stengel af gevallen ligt, en dood.

Zoo derf en treurig is 't.

Chrysanthems! edeldrachtig trotsche herfstvorstinnen,
't is buiten kil en grauw, komt schuilen bij me binnen,

in mijne warme woon:

het barsch geschommel van den sturen wind ontziet,
het geert den werveldans der doode loovers niet

uw teeder bloemenschoon.

Gij hebt aldoor 't gegloor der gouden zonnedagen
op 't geuren van de lucht uw stengels laten wagen

gekleed in needrig groen,

[p. 376]

 

terwijl daar alles blonk en bloeide rondom u,

 

hebt ge uwe schrijn gevuld met schoonheid die ge nu

 

moogt schitterend opendoen.

 

De zonne vaart ter rust en alle wezens kwijnen,

 

de levensblijde pracht alom is aan 't verdwijnen

 

voor 't donker doodgebied;

 

de gure winter weêr met duistre stappen naakt

 

en boort tot binnen huis! Gij blijft met ons en waakt,

 

ons krenkt de winter niet.

 

Komt, om den blijden haard bij 't spel der vlamme prijken,

 

den weeldegloor der luchters met uw glans verrijken,

 

komt bloeien uit de hand

 

van menig menschenkind, wie, liefgetal en schoon

 

gij en uw bloementaal tot hulde wordt geboôn

 

tot stillen liefdepand.

 

Komt, slaat door 't wintergrauw uw levensgeie kleuren

 

helpt, om te leven ons, helpt om de dooden treuren

 

die zonken aan ons zij':

 

gij, bloeiend als de hoop, waar hoop al schijnt vergaan,

 

helpt hopen ons op God, en zij dan ons getraan

 

niet zonder troost erbij.

Caes. Gezelle.