Biekorf. Jaargang 23

Oud Vlaanderland

Niango
of
Jongsteentijdsch Caster

- MIJN zoon, ik kan geenen stap verder meer gaan, zucht Obang. Ik ga mij nederleggen, in de schaduw van de boomen, aan de zijde van den weg.

De zieke man sukkelt tot aan den voet van een eeuwenouden beuk en strekt zich uit op het goudgroen fluweel van een donzig mostapijt.

- Vader, schep moed, antwoordt de zoon. Het zal misschien nog voorbij gaan. Ik heb nog melk in mijnen velzak.... Neem eenen teug, hij zal u verkwikken....

- Mijn zoon, 't is uit met mij. Mijn gezicht verzwakt.... Alles schemert rondom mij... Ik zal welhaast mijn laatsten adem uitblazen... Vergeet niet wat er u te doen staat... Gij weet in welke omstandigheden ik de vaderlijke hut verlaten heb, hoe ik gewerkt heb in de mijn, waar men den keisteen uitkapt en ze tot splinters klieft, om ze in de

[p. 300]

dorpen te verkoopen... Uwe moeder is gestorven... Dan kreeg ik door den koopman Biwa tijdingen van mijnen vader, den beroemden hoofdman Karango. Hij verlangde mij weder te zien. Onbekende schelmen hebben alles geroofd wat wij bezaten... Dan is die kwaal over mij gekomen... Geen middel was heilzaam... De tooveraar Tinka vermocht niets om mij te genezen... Nu moet ik sterven... Als ik dood ben, begraaf mijn lijk in het lommer van dezen boom... Ga dan en maak u enkel aan mijnen vader bekend, als gij door eene schitterende daad zijne achting verdiend hebt...

De stem van den kranke verzwakt. 't Zweet staat op zijn bruin, gerimpeld voorhoofd; zijne schorre ademtocht is de voorbode van 't naderend einde; zijn hoofd helt achterover op den arm van zijnen zoon... Nog eenige angstige stuiptrekkingen met de reuteling van den doodstrijd en de onverbiddelijke dood heeft den levensdraad afgesneden...

De zoon neemt den vederbos af van 't hoofd zijns vaders; zijn mantel van ossenhuid snoert hij in eenen bundel; dan delft hij een graf met zijne keisteenen bijl en als de zon achter de donkere sparrentoppen verdwijnt, die de duining der heuvelen bekronen, wentelt hij het lijk van zijnen vader in eenen lijfrok van dasvel gehuld, in den put; de keisteenen bijl, het wapen zijns vaders, legt hij als lijkgift onder het hoofd neder.

Als de put gevuld is, dringt de zoon dieper in het struikgewas, om een bekwaam oord voor zijne nachtrust op te zoeken.

Hij is Niango, de zoon van Obang, die vroeger de vaderlijke hut verlaten heeft, om in het oortijdsch oord te arbeiden, dat later als het jongsteentijdsch werkoord van Spiennes in Henegouwen zal ontdekt worden.

_**_*

De zon rijst in 't purper van den morgengloed, als de jonge Niango opstaat om zijnen weg langs het kronkelend oortijdsch pad voort te zetten.

[p. 301]

Eenige stappen voor hem, ontwaart hij een andere reiziger.

- Hoever, vraagt hij, ben ik nog verwijderd van het dorp, in hetwelk Karango hoofdman is?

- Ik behoor tot dit dorp, luidt het antwoord. Als de zon hoogst aan den hemel staat, zullen wij daar aankomen.

- Hoe stelt het de hoofdman?

- Hij is zeer in jaren gevorderd. Hij zal het niet lang meer uithouden. Wij betreuren het zeer.

- En de reden?

- Wij verfoeien zijnen zoon Pati, die hem moet opvolgen. Dat zal geen hoofdman, maar een dwingeland zijn.

- Heeft de edele hoofdman Karango geen andere zonen?

- Hij had eenen zoon, dien wij allen beminden. De hoofdman, hoe wijs ook, liet zich door Pati opstoken en bedriegen! De oudste zoon, Obang, werd gedwongen de vaderlijke hut te verlaten en in een vreemd gewest zijn bestaan te zoeken... De vader kreeg leedwezen: hij wenscht den terugkeer van zijnen zoon...

- Is deze niet teruggekeerd?

- Neen. Men verhaalt dat hij dood is en dat Pati zijnen vader zal opvolgen. 't Is een droevig vooruitzicht voor ons. Wat u betreft, vreemde jongeling, welk inzicht geleidt u naar ons dorp?

- Ik heb geene bloedverwanten in eenig dorp en ik wil mij bij Karango begeven om eenig werk te bekomen. Zou ik erin gelukken?

- Gij zult misschien aangenomen worden om den akker te bewerken.

- Ik kan eenen akker gereed maken om het koren erin te zaaien. Ziehier mijne hak in herthoren, om het veld om te keeren.

De beide voetgangers zetten hunnen tocht voort; welhaast beklimmen zij den steilen heuvel, om dan neder te dalen, aan den voet van den berg den breeden stroom te doorwaden en het dorp van Karango te bereiken.

Hun bruin, rond aangezicht, kenteeken van het kort-

[p. 302]

hoofdig geslacht, is met bonte teekeningen beprikt; hun lijfrok, hun mantel en hun gordel zijn uit dierenhuiden gesneden en met zenuwsnaren genaaid; op hunnen rug is een boog van esschenhout gebonden; eene bijl van grijzen keisteen, door een hecht van herthoren aan een houten handvatsel vastgemaakt en een bundeltje rieten pijlen hangen aan hunnen gordel; de spitsen der pijlen zijn fijngeklopte, driehoekige, gevlekte splinters, met hars aan den rieten staf vastgeklampt.

't Is in 't jaar 1233 voor onze tijdrekening; onze lieden behooren tot een onbekend volk, dat wellicht met de Mongoloïden in verband staat; zij spreken eene onbekende, voorarische taal en zij begeven zich naar het dorp, dat in den romeinschen tijd Castra zal genoemd worden en waar veel later nog eene menigte keisteenen voorwerpen, de sporen van een oortijdsch dorp zullen aan het licht brengen.

_**_*

De jonge Niango wordt als eenvoudige, onbekende dienaar door den hoofdman aanveerd.

Met zijne hak keert hij den stoppel om van zijnen meester; met een beweegbaren maalsteen plettert hij het graan van Karango, op den vasten ligsteen; hij voedt de tam gekweekte runderen, die in stallen staan, welke even als de woningen van staken, kaf en leem gemaakt zijn.

Zekeren dag is Niango uitgegaan met eene koei, welke hij in het bosch doet grazen. Het is middag en de zon laait in den helderblauwen hemel; de koei ligt op den bodem te herkauwen en tegen de vliegen met den steert te kwispelen; Niango zoekt rust in de schaduw van het dicht struikgewas.

Niet ver van hem, hoort hij twee mannen fluisteren; hij nadert op handen en voeten en, achter de bramen verborgen, kan hij een gesprek afluisteren:

- Onze zaken staan goed, spreekt een der twee mannen; Pati heeft wederom onzen dienst noodig. Hij is erin gelukt zijn ouderen broeder te verwijderen; als de oude Karango

[p. 303]

leedwezen kreeg en dat zijn zoon Obang ging terugkeeren, hebben wij den oudsten zoon van Karango, den mededinger van Pati van alles beroofd en in de ellende gedompeld... Later is hij ziek geworden en 't is om zoo te zeggen zeker dat hij niet meer zal terugkeeren en dat hij geene hinderpaal voor Pati zal worden... Doch Pati wordt ongeduldig... Eene hertenjacht is aanstaande en de oude hoofdman wil er deel in nemen. Wij verbergen ons in het woud; wij doorbooren Karango met onze pijlen en nemen de vlucht!... Eene rijke belooning staat ons te wachten!...

_**_*

In den namiddag dringt Niango in de hut van den hoofdman en vraagt om hem te spreken.

De hoofdman is op een houten blok gezeten. Aan de wanden der woning hangen de wapens in keisteen en herthoren en de vaten met stroken witgekleurde strepen versierd.

Niango maakt den beraamden aanslag bekend.

- Jongeling, spreekt de hoofdman met aandoening, ik zal u beloonen. Ik ben u mijn leven verschuldigd. Als ik u aanschouw, kan ik niet nalaten mijn dierbaren zoon te gedenken, die al mijne genegenheid weerdig was en den snooden verrader oneindig te boven ging!... Gij zijt het levend beeld van mijnen zoon Obang!... Obang, teedere Obang, waar zijt gij?... Waarom zijt gij hier niet, om uwen vader te wreken?...

- Edele hoofdman, ik ben Niango!... Ik ben de zoon van Obang!... Gij zijt mijn grootvader!... Mijn vader leeft niet meer!... Gij zult Obang nooit meer zien!... Ik zal hem bij u door mijne verkleefdheid en mijne getrouwheid vervangen!...

- Ik ben gestraft, 't is waar!... Toch blijft er mij een troost!... Mijn zoon Obang herleeft in u!... De verrader zal zijne welverdiende straf niet ontgaan!... Gij zult mijn opvolger zijn!... Na mij wordt gij de hoofdman van dit dorp!...

J. Claerhout