Biekorf. Jaargang 23

Avondlied

ALS de zomeravond valt
aan mijn hutje ik sta en luister,
hoe van gindschen heuvelduister,
ver de stemme van dien jongman schalt:

Labo, Rozeken, Labo!

[p. 298]

 

Moeder zei nu 't wijze woord:

 

houd maar aan uw schoon jong leven:

 

maar was moeder jong gebleven,

 

ach, ik had dit liedje nooit gehoord:

 

Laho, Rozeken, Laho!

 

 

 

Wordt het nacht, 't is ál zoo stil;

 

aan mijn hutje ik sta en luister:

 

'k hoore nog het zoet gefluister

 

van mijn hartje dat niet zwijgen wil:

 

Laho, Rozeken, Laho!