Biekorf. Jaargang 23

Verzwonden waan

IK meende zoo veilig in 't strijdperk te gaan

beschut in een fort van metaal;

Ik meende zoo sterk tegen 't lijden te staan,

gepantserd in koper en staal!

Ik meende: ‘Mij doet er geen vijand ooit kwaad,

ik spot met hun wapens en macht:

hun wapens, die breken op 't pantsergewaad!

Hun armen, die zinken ontkracht!’

Ik vreeze noch bijle, noch lanse, noch knods;

ik vreeze noch pijl, noch geschut.

Ik sta als ter zee eene stormvaste rots

waar d'hevigste branding op stut!....

En helaas! nu lig ik hier, doodlijk gewond;

En dat door een nietige naald

die vinnig den weg naar mijn herte wel vond

en 't leven er dood heeft gestraald!

Ik waande me een machtige daden-verrichter!

En helaas! ik was maar een dichter!

Arm. Van Veerdegem