Biekorf. Jaargang 23

[p. 193]

[Nummer 13]

De tijdrekening der oortijdsche tijdvakken

WETENSCHAPPELIJK gesproken, kent men geene bepaalde, enkel eene betrekkelijke tijdrekening van de eerste tijden van het menschdom.

Na de drie tijdvakken van den ouden steentijd, na de tijdvakken van het vloedpeerd, van den mammouth en van het rendier, volgde de jonge steentijd en na de jongsteentijdsche beschaving, bloeiden de bronstijd en de ijzertijd. De ijzertijd begon in Europa, omtrent duizend jaar vóór Christus. Bij ons werd het ijzer veel, later bekend en waren steenen wapens en werktuigen langen tijd in gebruik.

_**_*

Nopens de tijdrekening van den ouden steentijd en de oudheid van den mensch, bestaan er drie verschillende meeningen.

_**_*

Volgens de Mortillet en zijne school duurde de oude steentijd meer dan twee honderd duizend jaar.

[p. 194]

Zulke ongerijmdheden worden hedendaags door niemand meer aanveerd, noch verdedigd.

_**_*

In onzen tijd rekenen vele geleerden als volgt:

Ménès van den eersten koningstam van Egypten zou omstreeks 4750 jaar vóór Christus geleefd hebben.

Deze tijden werden voorafgegaan door het tijdvak van Negadah, dat in Egypten tot den jongen steentijd behoorde en dat omtrent 7000 jaar zou geduurd hebben.

Voor het tijdvak van Negadah, dat zijnen naam ontleent aan een jongsteentijdsch grafveld van Egypten, bestond in de vallei van den Nijl, de oude steentijd, die daar en in Europa, een onbekend getal van duizende jaren zou geduurd hebben.

Het begin van den ouden steentijd is nochtans niet al te ver van ons verwijderd, aangezien men nu algemeen met priester Obermaier het tijdvak van het vloedpeerd, ook het tijdvak van Chelles genoemd, plaatst voor de laatste ijsbeweging van het vierde aardkorstelijk tijdvak.

_**_*

Men kan nog eene derde meening doen gelden.

Wij hechten geen geloof aan den langen duur van den ouden en van den jongen steentijd.

Zie hier op welke vermoedens wij onze meening vestigen:

Hoe kan men weten dat de Egyptische steentijd 7000 jaar geduurd heeft? Dat is eene loutere veronderstelling. Het is ook eene veronderstelling te zeggen: zoo eene verbetering van steenen of boenen werktuigen heeft duizende jaren van doen om te ontwikkelen. Wat weet men daaraf, als men het niet gezien heeft? In den loop van duizend jaar kan veel op de wereld veranderen.

Onze meening steunt ook nog op eene vaste en zekere getuigenis.

De mammouth leefde nog in het tijdvak van het rendier. In de lagen der tijdstippen van Aurignac, van Solutré en en van de Madeleine vindt men tanden en beenderen van

[p. 195]

dien olifant. De Madeleinelieden schilderden zijne beeltenis op de wanden hunner spelonken en onze vriend, priester Breuil, heeft vele wandschilderingen van oortijdsche grotten, met beeltenissen van mammouths, ontdekt in 't Zuidwesten van Frankrijk en in Spanje.

Welnu Strabo (Geographica, boek IV, hoofdst. V) vertelt dat in zijnen tijd de inwoners van Engeland, breidels in elpenbeen uitleverden, aan de inwoners van Gallië.

Dat elpenbeen moest voortkomen van mammouthtanden, want er hebben geene andere olifanten ooit in Engeland geleefd.

In Strabo's tijd waren die tanden nog gaaf en ongeschonden; men kon ze nog bewerken en er getuig van maken. Als men nu eenen tand van eenen mammouth ontdekt, is hij rot en onbewerkbaar. Men heeft er een gevonden tot Eename en hij is in 't Muzeum van Audenaarde te zien; men zou daar niets mede kunnen maken; bij de bewerking zou hij geheel verbrokkelen.

Wie zal er nu gaan houden staan, dat de tanden van den mammouth tien duizend jaar zouden bewaren, tot aan den tijd van Strabo, om alsdan in de arme twee duizend jaar na Strabo gansch rot te worden en af te brokkelen?

Indien de tanden van den mammouth nog ongeschonden waren in den tijd van Strabo, 't is een teeken dat de mammouth nog zoo lang uit Engeland niet verdwenen was en dat de oude steentijd nog zoo ver achter ons niet ligt....

Wij zouden heel genegen zijn, de meening aan te kleven, dat de mensch nog maar vijf, zes, zeven duizend jaar bestond, voor de komst van Christus.

J. Claerhout.