Biekorf. Jaargang 23

Mengelmaren

Gezelle-Legein

IS het waar, zooals in 't laatste talmerk van Biekorf staat te lezen, dat K.E. Legein leeraar was aan 't klein Seminarie met G. Gezelle? Ik zou eer denken dat hij leerling was ten tijde van Gezelle.

Ten minste is het zeker, dat een K.E. Legein, student in de Philosophie, in de Lettergilde, den 21 Maart 1858, een dichtje voorlas: De drie grafsteden. Gezelle heeft het herdicht en opgenomen in zijn Dichtoefeningen, met den titel: Het kindeke en het graf; nog staat eronder te lezen: Naar K.E.L. dat is: Karel-Eugeen Legein. Zoo Biekorf het wil opnemen, hier is Legein's stukje; men kan 't vergelijken met Gezelle's:

De drie grafsteden

Zeg mij, moeder, liefste moeder
Waar blijft vader toeven, zeg,
Sinds 't laetste kusje, 't laetste
U en mij gaf, en was weg?

Ieder morgen, al ontwekken
Bid ik t'onzen lieven Heer
En ik weene, d'handjes vouwend:
Komt ge, vader, nimmer weer?

'k Heb misschien iets kwaeds bedreven,
Liefste moeder, zeg het mij,
Smeeken zal ik om genade,
Dat mij 't kwaed vergeven zij.

Jantje, neen, kind, 't minste kwaed niet,
Neen, geen kwaed hebt gij gedaen,
Maer uw vader is van huis en
Naer een ander land gegaen.

Gij ontvingt zijn' laetsten zegen,
Neen, uw vader keert niet weer!
Ziet ge daer dat needrig kruisken
Naest het kruis van Onzen Heer?

[p. 192]

 

Onder 't treuren van die wilge

 

Ligt hij, vader teer bemind,

 

Jantje, gij zijt zonder vader,

 

Zonder vader zijt gij, kind!

 

 

 

En de moeder met het kindje

 

Gingen naer het kerkhof toen

 

En zij bad en deed het knaepje

 

Ook zijn handjes samen voûn.

 

 

 

En daer kwam de koele nachtwind

 

Kind en moeder baden nog,

 

Jantje droogde een blinkend traentjen,

 

Zuchtte: Moeder, moeder toch!

 

 

 

't Duister grauw des nachts bedekte en

 

Land en bosch en veld en wei:

 

Jantje schreide, doch zijn moeder

 

Hoorde niet al wat het zei.

 

 

 

Hoe het trok en hoe het schreide,

 

Hoe het weende, en bitterlijk

 

Riep: ach moeder, moeder! 't hielp niet

 

De arme moeder lag een lijk.

 

 

 

En de klokke klopte 's ander-

 

Dags het laatste rouwgeklag,

 

Over haer die nu te samen

 

Met heur gade in de aerde lag.

 

 

 

Daeglijks zag men lang na dezen,

 

Daeglijks zag men 's morgens vroeg,

 

's Avonds late, een kindje dat een

 

Handvol bloemen grafwaerts droeg.

 

 

 

Daeglijks tot dat eens de dag kwam,

 

Lang gewenschte dag eilaes

 

Dat het mogt, zijn oogskens luikend,

 

Vliegen waar 't geen wees meer was.

 

 

 

't Lijkje lag bezweken daer het

 

Dikwijls liggen bidden plag.

 

Daer begroef men het en zuchtte:

 

Rust hier tot den laetsten dag!

Rousselaere, S^t Marcusdag 1858.

K.E. Legein.

Eer K.E. Legein kon priester en leeraar zijn, in 1863 of 64, was Gezelle al lange uit Rousselaere weg. Of is er een andere K.E. Legein?

Al. Walgrave.