Biekorf. Jaargang 23

Van de Zee

I. Uchtend

Als marmer loomt de zee in 't twijfellicht van d'uchtend;
Ze is ondoordringbaar grijs lijk stijf-gesteven lood.
Ze grolt en gromt zoo droef in diepe weemoedszuchten
Om 't leven dat ze draagt in bangen barensnood.

Slechts hier en daar een rimpelbare stuikt zich dood
In traagzaam lui en loom omplooien. Het gerucht en
Het slaan versmelten dof met 't grollen van haar schoot
En 't gaat verloren al in grijze nevelluchten.

Maar zie, ineens, aan 't bleeke van de hemeltransen
Schiet plots de glorie-zon en met haar glinsterbansen
Ze kuischt de ruimte schoon en met haar wonderlach
Ze kust de zee die schitterblekt in stralend glansen!

Ze voelt het wonder licht dat doet haar water dansen
En 't nieuwe leven baart ze in 't pralen van den dag.

[p. 183]

II. Illusie

Zoo lieflijk schoone blauwt de blauwe horizont
Oogstreelend zonder vlek in boog-bolvormigheid.
Hij spant van zacht fluweel een koepel ringsom rond
En doezelt ginder ver in zee vol statigheid.

En blauwe strekt het effen water wijd en zijd
Zijn klare vlakte, goud-schitterend, hel bezond
En spiegelt tot in 't diepste van zijn ondergrond
Het hemelbeeld dat smelt met zijn eenzelvigheid.

Al teere stemming is 't die praalt vol heerlijkheid,
Al klaarte en licht en glanzend-blije helderheid,
En zoete zingt de zee....

Maar plots een schip opdaagt,

En striept de hemel zwart in vuil-geweldig rooken!
....................
Zoo ook mijn ziel een schoone illusie dikwijls draagt,
Doch 't komt een innig leed en alles ligt... verbroken....

III. Zonsondergang

Zie, hoe de zee nu blinkt in 't gulden zonnegloren,
Dat heel de hemel zet in glanzend avondrood.
Nog nooit het vlak mij zulk een schitter-aanblik bood,
Van tintlend kleurenspel. De banken goud sterk schoren:

De hemel wijd-doorstriemd met violette voren......
Den einder lijkt een brand die immer aan vergroot
En bundels gensters laait tot in de zee haar schoot,
Die, diepe-dansend, prikkend in het water boren.....

De booten, ruischloos, statig uit de haven varen....
Ze drijven alle zeilen uit. De bootsliên staren
Met strak-wijd oog in 't heerlijk spel van de avondgloed....

De boegs verschuiven traag, als in een gouden vloed
En dichte bij hun zeilen schijnen gulden vanen
Wijl ver, heel ver, het lijken roerloos-stille zwanen....

IV. Maanlicht

Zoo heimlijk zacht, de mane lacht in donkerblauwen hemel;
Een bleeke krans van sterrenglans haar stil gelaat omzoomt;

[p. 184]

 

Ze glimt zoo teer op 't water neer in glinsterlief gewemel;

 

Vol minnelust, z' haar zuster kust die, eindloos-donker loomt.

 

 

 

Het maanlicht schijnt en doezellijnt in spelend-witgeschemel

 

Op 't watervlak, waaruit een wakke en blanke nevel doomt,

 

Die wijd-uit strekt, omhooge rekt in zuilen tot aan d'hemel

 

Waar pinkend op een zuilentop, een bleeke sterre droomt...

 

 

 

Op 't water danst en zilverglanst een dartel kleurgeflonker;

 

Het maangelonk sperkt als een vonkgeflikker op de zee

 

Die zingend suist en gonzend ruischt haar zang in de avondvrêe.

...............

Een wolkgedrijf dekt plots de schijf der maan en 't wordt gansch donker
Maar 't lachend beeld, weer seffens geelt in rijzend-snelle vaart
En doezelt weer het wijde meer in wondervolle klaart.

Nieupoort

Noorderwacht