Biekorf. Jaargang 23

Weezen-Eerste Communie

Imma summis.

DE wereld hangt vol zonnegoud,
de lucht vol zoete geuren
en 't aardrijk staat in pracht getooid
van nieuwe zomerkleuren.
Wat melden uit het blauwe diep
zoo bovenaardsche zangen,
zoo zacht muziek van engels die
op gouden schachten hangen?
Ze melden al te zaam nog eens,
met hemelzoete stem,
het ‘Eere zij aan God!’ bij dit
hernieuwde Bethlehem.

[p. 165]

 

Komt, kleinen, op dien blijden dag

 

treedt vast betrouwend nader.

 

Ge en hebt op aard' geen moeder meer

 

ge en hebt, eilaas, geen vader,

 

noch iemand dien gij 't melden kunt

 

hoe God, ons lieve Heer,

 

uw reine ziel bezoeken kwam

 

dien allereersten keer;

 

vertelt uw' vreugde aan mij, ik wil

 

uw vader en uw moeder

 

met al wat mijn is, wil ik zijn

 

uw zuster en uw broeder.

 

 

 

Komt, deelt mij al uw blijdschap, al

 

uw hertverlangen meê,

 

geeft mij het grootste deel, en van

 

uw kinderlijke wee.

 

Laat mijne hand in zegen uw

 

zoo helder voorhoofd raken,

 

uit naam van Hem die wist uw hert

 

en ziel zoo rein te maken.

 

Verneemt wat Sion's kroost weleer

 

heeft uit Zijn mond vernomen

 

dien avond toen Hij zeide: ‘laat

 

tot mij die kleinen komen.’

 

 

 

God zelf dus binnen u gedaald

 

en weêr tot kind verkleend,

 

heeft 't allerlaagst met 't allerhoogst

 

den mensch met God vereend.

 

Geknield, zoo diende ik uw bezoek

 

te ontvangen hier op heden,

 

nadien gij, kleine wezens, voert

 

in u Gods schrikbaarheden,

 

nadien God zelf te mijwaart komt,

 

gedragen in uw borst;

 

't behoort dat gij den zegen geeft

 

mij, die u zeegnen dorst.

 

 

 

Komt, kleinen, wilt uw teedre hand

 

in mijne handen leggen,

 

uw schuldloos denken en uw doen

 

wilt, kinderlijk, mij zeggen,

[p. 166]

 

en, daar uw argloos oogenpaar

 

diep in mijne oogen ziet,

 

en gave ik voor een schat van goud

 

uw blijden oogslag niet:

 

hij blijft, daar 't nacht is rondom mij,

 

als helder starlicht gloeien;

 

hij blijft als 't wintert omme end om,

 

lijk bloeroo blomkes bloeien.

 

 

 

Gij zijt me, als 't al vol droefheid is,

 

een blijde schaterlach;

 

als 't rondom duistert, 't krieken van

 

een rozerooden dag.

 

Ik voel me, en gij weet het niet,

 

om u aan 't hert gegrepen

 

en, daar ik tot u spreken moet,

 

den gorgel dichtgenepen.

 

Ik buig, beschermend, over u

 

mijn nietigheid, die werft

 

heur sterkte uit liefde en die, eilaas,

 

nooit overwint, maar sterft.

Caes. Gezelle.