Biekorf. Jaargang 23

[p. 9]

Vastenavond⁽¹⁾

I.
De vrome ziel

(Tot Jezus in 't Allerheiligste binst de XL-urenaanbidding)

Ik trad in haast door derve straten

Mijne oogen naar den grond gericht.

Ik dook mij bang langs d'huizen dicht,

Want monsters schijnen uitgelaten

Uit 't helsche rijk! - ach, heer 't gemor

Dier heersche stemmen dat zoo schor

Hier binnendringt in de oude lenden

Van 't kerkgebouw, tot 't boetaltaar

En met zijn vloeken en misbaar

Der vrome zielen rust komt schenden...

(Zij bidt)

O God, die boette eens op een kruis,

Verheven boven 't tijdgedruisch,

En starend door den kolk der eeuwen

Met vloeken U zaagt tegenschreeuwen:

O God, die met een doornekroon

U kronen, en uw zijde schoon

Doorboren liet met 't wreede wapen,

Toen, met den dood reeds om uw slapen

Gij, schouwend over 't wereldwijd,

Dit woord tot uwen Vader zeidt

Vol liefde: ‘Heer vergeef het want zij weten

Niet wat zij doen.’ - O mijn aanbeden

En zoete Jezus, van op Golgotha

Hadt gij 't verleden en de toekomst dra

Doorpeilt;... dit zuchtend, zaagt Gij wel

Dat anders niet dan vastenavondspel

De zotte wereld was en zoude wezen:

Mijn God, kan ik uw lijden niet genezen?

(1) Met Februari van 1912, verschijnt bij J. Vermant, een verzenbundel van Bertholf Biekens ‘Uit dagen van jong leven’, waaruit dit stuk genomen is.

[p. 10]

II.
De zondige ziel

(Een masker, aan de kromming der straat, in 't donker)

Hier sta ik nu gemaskerd, 't vuige kleed

Rond mijne lenden vastgesnoerd. 't Zijn boeien

Die loodzwaar wegen en soms, ik en weet,

Mij tegenhielden zelfs te midden 't gloeien

Van 't tripplend balgedrang waar 'k mij gesust

En zat gezwolgen heb aan tooverlust!

Mijn hert gevoel ik thans aan stuk getreden

Door onvoldaanheid, vóór uw eigen troon

O schoonheid! - ach! ik haat u om uw schoon,

O deugd! ik haat u om uw peis en vrede.

Ik kende u nooit en daarom duld' 'k u niet

Bij andren.., langs de donkre straten ziet

Mijn oog u achterna vol heet verlangen

U meê te rukken in den modderpoel

Van mijne geile zonden. Ach! ik voel

Het ziedend vocht der looze giftenslangen

Mijn aderen doorbruischen...! - vlucht, o ziel

Of ik bezwadder u!...

(Een bende maskers dromt voorbij)

Danst voort! of viel

De gansche wereld stukken! slechts een leven

Is u te nut. - Waanzinnigen geniet!

Van avond zingt het al een tooverlied.

Laat u bekoren en dooreengeweven

In ordeloozen draai, laat slechts uw hert

En teêre zinnen spreken waar gij terdt.

(Hij staart in de verte naar eene opene danszaal)

- O zie, daar gaapt de wijde zaal u tegen

Vol schittrend licht, daar wiegt een dichte drom

Van blijde maskers onder 't feestgebrom.

(Hij stormt vooruit al roepen)

Ik wil den vreugdkroes tot den bodem leêgen!

[p. 11]

III.
De gekruiste God

Heb ik u dan nog niet genoegd bemind
En niet genoeg, o ziel, voor u geleden,
Dat gij m'alleen laat en genoegen vindt
Al spotten hier voorbij mijn kruis te treden?

Ik ben gekomen en ben heengegaan
Hier op dees zondige aard langs smertenwegen
Voor u werd ik met vuigen hoon belaân,
Voor u heb ik dit schandenhout gedregen.

En thans! ontrouwe ziel, gij spot!... mijn smert
Verscherpt gij en verdubbelt g'ieder stonde
Gij perst het bloed bij gulpen uit mijn hert
Want g'opent weêr de aloude zijdewonde.

Wat heb ik u misdaan om toch zoo wreed
Mijn min met snooden haat te moeten loonen?
O zeg! deed ik niet alles wat ik deed
Slechts om den weg u naar mijn hert te toonen.

'k Heb dorst naar u!... och, treed een enkel voet
Toch nader, kom en rust aan mijne zijde,
O ziel, wist gij maar wat een zonde doet
Een enkle zonde mij toch al doet lijden.

O zeker zoudt gij spoedig komen en
Het drupplend bloed afdrogen van mijn wonden.
Ach! zie hoe ik hier duldig wachtend ben
Gedurend al die veertig urenstonden.

O kom! of zal ik tot den laatste' alleen
Hier blijven moeten en uw liefde derven?
Of wel, moet ik opnieuw den weg betrêen
Met 't kruis en weêr den kruisdood sterven?

Ik wil, want weet, ik voel een zengend vuur
Mijn wreed-doorstoken hert verteren
O kom!... ik wacht, - ik wacht tot 't veertigste uur
En ik verheug mij reeds om 't wederkeeren.

Brugge.

Bertholf Biekens