Biekorf. Jaargang 22

[p. 351]

De Zaaier (Luc. 7-8).

NAUW zijpelt, door het bleeke zeil der Oosterkim,
gespannen boven 't grijzend zwart der verre bosschen,
het eerste licht; nauw schudden vink en musch van vlim
en vlerk den grijzen dauw op 't frissche groen, en lossen
de luwe luchten op tot lichten labber: ziet!
daar krinkt langs kant en wei de zaaier naar zijn akker
en zwaait met milde hand het zuiver zaad den schoot
der mullige aarde, en gaaf. Nu schiet de morgen wakker
vol levenslach, en dringt en zingt in boom en heg;
nu priemen pijlen zonnekracht door 't scheurend zeil,
en bijten gloeiensrood de wakke verschheid weg:
de lucht wordt witgestookt... Maar 't graan rust zwellensgeil
in veien grond: alleen 't geen viel in 't zore zand
dat werd met gulzige haast door vogels weggepikt;
't geen groeit op ruwe rots, door zongeweld verbrand;
't geen opschiet onder distels, in zijn kiem verstikt.

Daar komt, na guren tijd vol werk en noeste zorgen,
de zomer over 't land gezwateld: 't is éen wonne
van goudgeel-edel koorn, vol rijken schat geborgen,
en opendeinend, als van weelde, in zomerzonne...
Nu treedt de zaaier op, en slaat een blijden blik
op 't rijpe veld, grijpt in de vaste vuist de zeis,
en zwaait ze vlammend door het koorn, dat op de pik
met zacht gezucht dan nederzijgt tot reepen goud:
het zaad in goeden grond voedt vruchten honderdvoud!

Ledegouwer