Biekorf. Jaargang 22

Naar Denemarken

I.

ERG bemoedigend was het vooruitzicht van mijn reisje naar Denemarken niet. Want het was nu eenmaal zoo bepaald dat ik wilde en moest vertrekken op Woensdag 9ⁿ Augustus. Een ongelukkige dag! Voelbaar en wetenschappelijk was het de heetste dag van den vuurzomer 1911: ik heb mij laten gezeggen dat het warmtecijfer tot 36^o1 steeg. Om zoo 'n vaart aan te vangen was moed noodig; en om dat zoo maar in eens af te rijden van Brugge naar Kopenhagen moet een mensch - laat ik het na ondervinding bekennen - wel een dwazerik of een koppigaard lijken. Vooral dat men zulk een reisje zoo goed kan verdeelen en het op die wijze gemakkelijk en belangrijk maken. Als ge volstrekt uit België wilt zijn, dan kunt ge u naar Aken spoeden, daar o.a. de O.L.V. kerk en de grafstede van Karel den Groote een bezoek brengen, 's anderdaags doorstoomen naar Keulen, er stilhouden in den Dom en een kuiertochtje doen langs den Rijn, er vernachten, den volgenden dag naar Düsseldorf heenreizen, er uw middagmaal nemen en, na de nieuwe stad wat afgezien te hebben, in den namiddag den trein nemen naar

[p. 317]

Hamburg. Te Hamburg kunt ge dan beginnen met te slapen en, nadat ge opgestaan zijt, kunt ge de vele schepen in de haven en de vele beesten in Hagenbeck's dierentuin eens gaan bekijken. Als uw eerste nachtverblijf u bevallen heeft, keert ge er nog eens terug om er andermaal te slapen: zoo hebt ge in den vroegen morgen een goeden trein die u te Kiel de beste aansluiting geeft met de boot Kiel-Karsör. En dan zijt ge er bijna. Zoo kan het best gedaan worden, of op een andere wijze; ge kunt zelfs heel goed wat meer en wat langer stilhouden, volgens ge lust, tijd en geld hebt. Om 't even hoe ge 't aanlegt, nog altijd zal uw schikking de voorkeur verdienen op de mijne. Eén ononderbroken, dolle vaart van 't Venetië van 't Noorden naar de deensche hoofdstad is inderdaad lastig, en eenigszins onverstaanbaar... maar alles wordt wel dadelijk klaar als ik zeg dat het mij, ontkerkerden professor op verlof, wel niet aan de twee evengenoemde eigenschappen ontbrak om de gewenschte rustpunten te onderhouden, wel echter aan de derde, en dat gebrek heldert gewis mijn anders ietwat onbegrijpelijk reisplan voldoende op.

Dien Woensdag 9ⁿ Augustus stond ik dus in het station te Brugge den trein uit Blankenberghe af te wachten die hier te 14.52 - volgens officieele opgave - moest vertrekken en in Brussel-Noord moest aankomen te 16.29. Daar ik wat te vroeg in het station was en de trein wat te laat, had ik meer dan tijd genoeg om door een treinbediende - die uit mijn clergyman-kostuum besloot dat ik op reis wou - op de heel belangwekkende warmte van den dag opmerkzaam gemaakt te worden. Nu weet ik dat hij me een lengen heeft aangeknoopt.

- ‘Moet ge op reis, mijnheer?’ zoo sprak hij me aan.

- ‘Ja, zeker’.

- ‘Is 't ver van hier?’ vroeg hij nieuwsgierig.

- ‘Tamelijk. Waarom dan ook?’

- ‘Wel, ik heb daar straks gehoord dat er twee reizigers verstikt zijn in den trein te Namen Louter van de hitte. Als 't niet volstrekt moet zijn, zon ik u aanraden nog een

[p. 318]

paar uurtjes te wachten. Het wordt wel een beetje koeler, en anders kunt ge nooit weten hoe gij zelf vaart’.

Ik antwoordde echter dat ik bepaald heen wilde en moest, dat ik vermoedelijk niet zoo diklijvig was als die beide en dat ik wel zou zien mij bij een raampje neer te zetten. Lacy! 't was een doorgangtrein en de enkele reizigers zaten overal zoo dicht bij de twee raampjes te ademhijgen en zouden natuurlijk niet geneigd zijn die gezegende en reddende plaats ook maar een oogenblik af te staan. Die plaats gunde ik hun ook zonder afgunst, des te meer dat de heer en de dame door hun struischheid blijkbaar meer van de temperatuur moesten lijden dan ik. 't Was een duitsch paar dat uit Knocke terugkeerde. Ze leden afgrijselijk. Gedurig veegde de man met zijn witten zakdoek het zweet van zijn bedroppeld hoofd en de vrouw wuifde haar in een heel loome beweging een koeltje toe met haar waaier. Al hun gedachten moesten ongetwijfeld wel heen-schieten naar denzelfden pool: laving en verfrissching. Dat kon ik opmerken te Gent en te Aalst, waar de heer zijn schijnbaar diepgevoelde verontwaardiging uitgromde omdat er geen rondventers met bier opkwamen, iets waarin hij door zijn medereizigster krachtig werd bijgestaan. En het ontging me verder ook niet hoe de dikke baas, wanneer hij te Berchem S^t Agatha op het vliegplein de fransche woorden zag: ‘école nationale d'aviation’ dit voor mevrouw als een treffende openbaring van zijn heimelijk verlangen - of van zijn onkunde? - luidop vertaalde: ‘Die nationale Schwimmschule’. De vrouw keek ook eventjes op en antwoordde bedrukkelijk iets als: eilaas, ja.

Doch ik moet die en veel andere menschee onbesproken laten; anders breng ik mijn lezers nooit in Denemarken. Maar ik mag toch wel zeggen, na alles wat ik doorstaan heb, dat het verschrikkelijk heet was. Buiten was de lucht grijs-gloeierig, de bladeren der boomkruinen hingen onberoerd, slap en rosachtig-verschroeid, de hagen stonden witbestoven van zand en kiezelstof, de dakpannen wemeldansten van vonkjes, de huizengevels blakerden schel-

[p. 319]

blank, en de stations glimpten voorbij, druilerig, zonder vertoog van reislustige menschen in dien zwoelheeten dag.

Ik was reeds overgestapt te Brussel, en was reeds de hoofdstad rondgereden met haar hooge huizenblokken, waarop ik de drie vrolijke ventjes zag van 't Wit Stoopke, waarop ik de schreeuwerige reclames las van Oude Klare, Vittel, Naias, Cibils, Prior-sigaren, Era, enz. en zoo was ik voort gereden, immer voort. Ik had reeds bij 't naderen van den avond, niet ver van Verviers, het heerlijk schouwspel gezien van een boschbrand op de hooge helling van een berg waar de vlammen als reusachtige vuurtongen lekkend opsloegen en opkronkelden hooger en hooger, wijder en wijder... Ik had reeds een genoeglijk praatje gevoerd met een groepje katholieke, duitsche turners uit Crefeld, die van het feest te Diest huiswaarts keerden, en die vonden dat België een mooi landje was met dit eenig voorbehoud dat ze voor hun geld niet in alle gasthuizen de behoorlijke hoeveelheid eetwaren in hun bordje hadden gekregen. Het was hun zelfs voorgevallen van ergens een belgischen hotelbaas te moeten hooren dat hij er voor den toegeslagen prijs onmogelijk kon aan bestaan indien zij nu zoo ‘gewaltig viel’ wilden eten. Dat noemden ze een echte schande. Nu weet toch iedereen wel dat een duitsche maag een heel bijzonder openingsvermogen bezit.

De avond was dus ingevallen, de nacht was ook al begonnen. Insluimeren kon ik slechts weinig. Mijn oogen waren half toe, maar toch open genoeg om Duitschers te zien die rondom mij door nacht en alles knackwurst aten, Duitschers die ham aten, Duitschers die kaas aten, Duitschers die eiers aten, Duitschers die druiven aten, en wakker genoeg waren mijn suizende ooren om de taal op te vangen van Duitschers die spraken over Marokko, Duitschers die spraken over soldaten, Duitschers die spraken over officieren, Duitschers die spraken over veldhoeren, Duitschers die spraken over den kroonprins en Duitschers die spraken over Wilhelm II in persoon. En met een genoegelijken ernst, het eten zoowel als het spreken, daar kunt ge op aan.

[p. 320]

Den volgenden morgen na mijn afreizen uit België was ik zoo te Kiel aangeland. De raampjes waren geruimen tijd in den nacht opengebleven en de koelte kwam zoo zalig-weldoend toegezwabberd. De klare, blijde morgen zinderde open boven de doomende turfweiden van de Kieler zeevlakte. Het was verrukkelijk. Zou het echter niet weer zoo bovenmenschelijk heet worden? Ik had een benauwend vermoeden, maar het mocht: ik moest immers toch op zee.

- ‘Mijn regenscherm? Waar is mijn regenscherm?’ vroeg ik bij 't binnenrijden van het Kieler station mijn duitschen spoorgezel, een zeeofficier. Ik kon den mijne maar niet meer vinden in het netje tusschen de overblijvende stokken en schermen.

- ‘Uw regenscherm, mijnheer? Laat zien. Dit hier is mijn wandelstok’ en hij greep hem.

- ‘En dit is mijn regenscherm’ sprak een tweede.

- ‘En dit is de mijne’ deed een derde.

- ‘En dit is de mijne’ zei een vierde.

- ‘Heeft mijnheer hier ook zijn regenscherm opgelaten?’ vroeg ik een vijfde, een dikkerd, die nog altijd geen vin roerde en die antwoordde zoo beperkt mogelijk: ‘Nein.’

Dan meenden de eerste vier en ik eveneens dat ergens een heer den mijne mee had en den zijne had nagelaten. Op hun voorstel nam ik dus het ongekend specimen. Beleefd vroegen ze mij nog of ik bij de ruiling iets gewonnen had. Als een Duitscher zoo iets vraagt, weet en voelt ge, na korte ondervinding, dat ge best zegt: ja. Hoe zou een duitsch fabrikaat ook minder kunnen zijn dan een belgisch? Maar mijn nieuwe regenscherm was mooi; nog nimmer-nooit heb ik zoo een gehad.

Had die goeie duitsche dikkerd nu eens moeten beweren dat het de zijne was?

Doch nee, 't zijn beste lui en beste regenschermen in Duitschland!

('t Vervolgt). Arth. Coussens.