Biekorf. Jaargang 22

Herfstmorgend

WIJD hangt een lichte nevel van den hemel,
verdoezlend gansch de verte in sluierschijn;
traag dringt door 't grauw een bevend lichtgeschemel
en toekent bleeke bloemen op het grijs gordijn.
De hoornen, vaag omlijnd, verhullen hunne kruinen
in dichter doek, dat langzaam aan verklaart.

[p. 316]

 

Daar rijst de zon! Haar dunne stralen bruinen

 

den doodschen hof, en spelen in 't geblaârt'

 

op broze draden die er zilvrig pralen,

 

of spieglen hunne glansen in den dauw

 

die om elk twijgje vlocht zijn peerlenkralen...

 

Nu wijkt de smoor en toont zich 't bleeke blauw

 

der herfstlucht; dieper schijnt de wijde hemel

 

waar 't goud der zon doorzichtig nu weêrstraalt;

 

rijk prijkt de hof met glinsterbont gewemel

 

van welkend loof, dat kleurenkwistig vaalt.

 

Doch ach! geen bloemengeur, geen vooglenwijzen

 

begroeten blij den dag die weer begint:

 

wel schoon nog is het herfstlijk morgenrijzen,

 

maar - schoon als 't lachen van een stervend kind!...

Arm. Van Veerdegem