Biekorf. Jaargang 22

[p. 250]

Nocturne

NEEN, niet om 't luide dagrumoeren,
niet om het schelle licht der zon,
wil ik de fijnste draden snoeren
die 't leven in mijn ziele spon.

Maar als de nacht, de zoete en blauwe,
zijn fulpen vredetente spant,
als duizend sterrenoogjes schouwen,
beweegloos, naar het slapend land;

als geen geluid den vreê komt storen
en zelfs geen windje lispelloost;
als zijdezacht des maantjes gloren
met groenig licht mijn blikken koost;

dan wil ik stil mijn ziele vieren,
alleen, en van geen mensch gezien,
de vreugden die mijn leven sieren
in dankoffrand den Heere biên;

dan is 't me zoet in 's hemels wezen
gansch op te gaan in dankgebed:
ik moet dan geen ontheil'ging vreezen
die 't lichte goud bewaze of smett'!

Arm. Van Veerdegem