Biekorf. Jaargang 22

Eene Luchtreis
(Vervolg van bladz. 238.)

DE luchtreis moest dus gebeuren. Ik voelde eene huiverende fierheid, nagenoeg als deze welke een ter dood veroordeelde krijgsgevangene moet onderstaan als hij op de geweerbogen blikt vóór het commando: vuur!

Toen ik weer buitenkwam zag ik mij reeds hangen, ginds, honderde meters boven de naaide van den kerk-

[p. 251]

toren! ei! als ik daar nu eens opviel dat die torenbajonnet door mijn lijf stak en ik daarop ronddraaide als een levende windwijzer! Ik had visioenen van afgronden, zwartblinkende diepe draaikonten, kille donkere steenputten waarboven ik tuimelde, dat ik met de handen rondgreep en een arduinen vensterzulle te pakken kreeg.

Kom, kom! Ik zou dat duizelen wel afleeren!

Ik ging langs de vaart en boog stout over de ijzeren leuning en blikte langs den loodrechten kaaimuur vlak in 't water. Mijn hoofd draaide wel maar ik viel niet.

Nu naar den kerktoren! De kerk was ledig want de diensten waren afgeloopen. Juist kwam de koster met een rammelenden bos sleutels aan de hand de middenbeuk af. Is 't waar M. Larmans, riep hij half-luide... maar de reste verstond ik niet want zijne stem helmde verloren in de holle beuken.

Ik maakte hem natuurlijk de reden van mijn bezoek niet wijs en zei dat ik mij bezig hield met oudheidskundige opzoekingen aangaande de kerk en wilde weten welk opschrift de groote klok droeg. Dat zou de gedienstige koster mij toonen. Hij stak een grooten sleutel in het slot van een zwaar laag torendeurtje dat opendraaide, en wij klommen in schemerlicht langs een steenen wenteltrap waarvan de treden uitgesleten waren. Hoe hooger wij gerochten hoe donkerder het werd. Er was geen leuning aan den kouden muurwand waarlangs ik tastte in groeiende benauwdheid. De stem van den koster die voorging klonk akelig in dat donker hol. Als ik nu eens achterover viel, den diepen kuil in, hortend met mijn kop tegen al de trappen! Ik klauwde mij vast aan den muur die scheen te wijken hoe meer ik erop duwde; mijn knieën knikten en bevend zakte ik op mijne handen als een viervoeter. Zoo kroop ik eenige treden hooger. Hijgende bleef ik eene poos stil en luisterde. De verre stappen van mijn gezel verflauwden en in doodsangst voelde ik mij moederziel alleen in die kille krocht waarin padden, ratten, uilen en vleermuizen mij misschien begeerig zaten te beloeren. Voort

[p. 252]

moest ik als een mol in zijn pijpen, en ik klampte mijn nagels in de steenen treden dat het kraste, kroop te viervoet hooger, zuchtende, zweetende, tot de donker eindelijk verdunde, opklaarde, en ik weer op vlakken vloer stond als gered van een schipbreuk.

Toen ik naar mijn geleider keek, zag ik hem ginds heel hoog boven een houten trap staan werken, want ik was slechts op de hoogte van het dak der kerk in eene half-donkere ruimte waar de klokkas tikte met zwaren slag. Ik hoorde een wind gieren en bulderen in den hoogen toren en beeldde mij in dat die toren waggelde hoewel ik het zelf was die niet vast op de beenen stond.

Maar de klokken hingen nog veel hooger en hoewel ik nu langs den houten trap naar de klaarte der galmgaten klom, zonk mijn moed in de schoenen.

Pas op, riep mijn gezel, de trap is niet al te sterk meer. Houd u langs den kant der leuning!

In Godsnaam! zuchtte ik. De trap wiepelde en heel het getrek kraakte onder den duw van den wind die vreemd zong in de torenholte. Vastgeklampt aan de leuning schoof ik naar de hoogte, met 't hoofd gebogen en de oogen toe, in pijnlijke spanning van den wil om mijne vrees niet te laten blijken.

Toen ik boven bij den koster kwam, moest ik er zeer bleek uitzien, want hij vroeg me bezorgd: zijt gij niet wel, M^r Larmans?

't Is van moeite, zuchtte ik. Ik heb kou.

Hij wierp zijn caban rond mijn schouders, zeggende dat de wind hem niet deerde. ‘Kom,’ moedigde hij aan, ‘nog eenige treden hooger en wij zijn aan de klokken.’ Ik liet mij bewusteloos leiden en toen wij aan de klokbalken kwamen, zag ik dat eene plank van op den trap naar de klokken toe over den donkeren afgrond lei waaruit wij klommen! Om het opschrift te lezen moest ik daarover!

Nooit zal ik het gevoel van ijzing vergoten dat mij bij de keel greep toen ik den koster over dat smal plankje zag gaan. Een stapje mis en hij zou in die verschrikkelijke

[p. 253]

diepte vallen om ginds beneden met den kop te stuiken op op den steenen vloer en vermorzeld te blijven liggen.

Geen woord toch, want hij stond al bij de groote klok en riep: schrijf maar op, M^r Larmans, ik zal dikteeren.

‘Baptizatus sum die XXI novembris enz....

Ik gebaarde te schrijven op mijn zakboekje. Achter mij kwam een pak wind door de galmgaten in den toren zoeven dat hij daverde en de gebinten kraakten als zou heel het getimmerte ineenstorten. Tien zware slagen bonsden in de ruimte van het hoog gebouw en de ronk rekte met den wind mee naar buiten. Ik was half-dood toen de koster bij mij kwam en luchtig zei:

‘Hebt gij het panorama van de stad al bewonderd? Keer u even om, en zie door de klokvensters. Wij staan hier vijftig meters hoog. Als ge peinst, loech hij, dat toen ik nog een bengel was, ik mij door dat venster op het leien dakje liet hangen en mijne beenen op en neersloeg om mijne tante die ginds op de markt woonde te doen griezelen van schrik!’

Ik had mij omgekeerd maar dierf niet zien; de koster stond vóór mij en praatte voort tot hij zich omkeerde en vroeg: Welnu, wat denkt u er van?

Ik hief de oogen op, wierp een enkelen blik in die gapende diepte en mijn hoofd draaide, mijn hert draaide, mijn lijf draaide in een ontzaglijken dwarrelkolk recht naar beneden de vreeselijke diepte in!

Plof! Ik lag daar!... Op den trap, wel te verstaan.... en hoe ik weer beneden kwam weten de koster en ik alleen.

Om het kort te maken, toen ik weer op vasten grond naar huis ging, zwoer ik duizend eeden dat ik met het luchtschip niet zou meevaren, en als mijn vrienden listig zouden vragen waarom, zou ik antwoorden: die belofte was eene grap, daar.

Dit antwoordde ik ook aan mijne vrouw die mij bij de tehuiskomst overzaagde met eene heele jeremiade verwijtjes en klachtjes.

Ik ging niet meer naar den Club; dierf ook niet meer

[p. 254]

gaan wandelen om de praatjes geen voedsel te geven, en heele dagen zat ik nu binnen in gezelschap van eene zwijgende verveling, die mij ten laatste zoo ontzettend tempteerde dat ik mij op een zolderkamerke sloot om daar gansch alleen luidop te kunnen tempeesten. Dit zolderkamerke waar ik sinds jaren den voet niet meer had opgezet, was behangen met illustratieplaten die een heele hoop herinneringen uit mijn jongensleven opriepen. In een boekenrekje vond ik daar verscheidene werken van Jules Verne, versierd met printen, en om den tijd te dooden begon ik bij het zoldervensterken te herlezen die wonderverhalen van avontuurlijke kerels met kracht van wil en wetenschap. Ik lei mijn leven naast dat zijner avonturiers; vandaar uitgaande vergeleek ik mij bij mijn gebuur schoenlapper die van 's morgens tot 's avonds op het leer zat te kloppen voor zijn zeven magere bengels; bij den artist met zijn christuswezen, die zijne ziel ten beste geeft aan het minachtend publiek; bij den kantoorklerk met zijn slekkengeduld; bij den aardewerker die mij laatst tegenkwam met zware vermoeide stappen, mij bezag, het dikgebuikte aamechtig rentenierke en bijna medelijdend toebromde in 't voorbijgaan: dag papzak!

Heftig stapte ik in het zolderkamerken over end weer als een leeuw in zijn traliehok en ziehier nagenoeg de redevoering welke ik uitsprak tot de illustriemannen die sedert twee dagen mij hadden bespied en afgeluisterd.

‘O gij, papieren publiek van gekroonde en ongekroonde koppen; keizers, koningen, avonturiers, kunstenaars, soldaten en werkvolk; ge staat, daar pront als miniatuur-standbeelden en ge hebt gelijk, want uw bestaan had eene reden en was een schakel van den levensketen. Kondet ge spreken ge riept mij toe, mij den struischen rentenier die in zwijm viel omdat hij op een sterken toren stond tusschen mandikke muren eenige meters hooger dan het een pui betaamt: schaam u, bijzichtige man die meent dat uw stadje is een wereld, als is 't maar een bokaal waarin ge roerloos ligt als een visch, op te zuigen uw eigen leven,

[p. 255]

zonder vrijheid, zonder daden. - Een van die vette zondaars die hun mea culpa kloppen op hunnen buik in plaats van op hun herte - op wien de tijd eens zijn voet zal zetten als op een rups waar niemand zal om klagen...

Maar dan zou ik antwoorden: gij scholdt te vroeg, papieren gasten, mijn leven is niet tenden!

Ik wil worden een Mecenas voor den kunstenaar; een werkgever voor wie werken wil; een politieker vol buitensporigheid misschien, maar die toch het gevaarte der maatschappij zal helpen voorttrekken zooveel hij kan, en om te beginnen: ik ga met de kermis per luchtbal op, al bleef mijn vrouw uit wanhoop aan de koorde van het schuitjen hangen!’

Ik bevestigde die half-zinnelooze redevoering met een hevigen stamp op den plankvloer, en hoorde in de kamer daaronder een tuimeling en een gerinkel alsof de zoldering t'hoop viel. Ik had namelijk den luchter losgestampt en ik hoorde mijn vrouw en de meid de trappen oploopen.

- Wat wil dat beteekenen? keef mijn vrouw ontsteld.

- Dat ik opga met den luchtbal!

- Moest ge daarom den luchter beneen kloppen?

- Dat is het uitroepingsteeken, punt! zei ik.

... Zoo, de kermis naderde. Mijn besluit stond rotsvast en op den kermis-plakbrief vlamden de woorden: ‘Opstijging van den vermaarden luchtvaarder Glorieux vergezeld van onzen moedigen medeburger M. Larmans’.

De groote dag was daar. Ik had eenige vrienden ontboden voor het noenmaal en er werd ontzettend veel gedronken want mijne vrouw was tegen mijn verwachting buitengewoon opgeruimd en moedigde de vreemden aan om onze beste flesschen te halsrechten. De apotheker zat naast mij en schonk, schonk, schonk mij gedurig totdat ik zoo duizel werd dat ik op de sofa ging liggen om een uiltje te vangen vóór de hemelvaart.

Toen men mij kwam zeggen dat het tijd was ontstelde ik hevig, omhelsde mijn vrouw die weende on toog met mijn vrienden naar de markt.

[p. 256]

U de ovatie verbeelden die opklonk uit alle hoeken bij mijn verschijnen is onmogelijk. Er zaten menschen in alle vensters, op alle daken, op den toren, op de boomen verre en bij en de straten, de markt liep zwart van volk, en heel die massa monden met de kermisorgels loeiden een gerucht uit als een zeestorm waarboven de witte ballon blinkend buikte in volle zonlicht.

Na eene redevoering van den burgemeester waarvan ik niets verstond, kroop ik in het schuitje. Er ging een kanonschot af en het geruchte verging allengs naar de uitkanten van de markt, en rondom ons werd het stille en stonden bleeke wezens.

Lachez tout!

Daar schoot de ballon uit een bouquet van plotseling juichgeroep weg van de aarde.

('t Vervolgt).

Theo Brakels