Biekorf. Jaargang 22

[p. 225]

[Nummer 15]

Seraphin Dequidt

EEn treurig doch niet onverwacht nieuws kregen wij deze dagen: het, heeft den Heere behaagd Eerweerden heer Seraphin Dequidt tot Hem te roepen. De dierbare afgestorvene was, van den eersten oogenblik van Biekorf's bestaan, een onzer beste medewerkers en werd medelid van ons berek.

Eerweerde heer Dequidt was geboren te Oeren in 1852, kwam in 1881 als leeraar aan 't leergesticht te Veurne, waar hij zijne humaniora gedaan had. 't Jaar nadien wierd hij priester. In 1893 benoemde de bisschop hem bestierder van het S^t Leo's gesticht, te Brugge, en sedert 1906 stond hij als pastor in de Panne, waar hij na een langdurige ziekte godvruchtig overleed den 1^en in Hooimaand.

Wij die hem kenden voelen smertend dat pijnlijk verlies, doch God gaf, God nam, zijn name weze gezegend!

Zijne oud-leerlingen en medeleeraars wisten wat gulden hert hij had. Zij kenden zijne in-Vlaamsche rondborstig-

[p. 226]

heid welke om zijne diepe menschenkennis zoowel het ‘tempus loquendi, tempus tacendi’ wist toe te passen. Iedereen bewonderde zijn klaren geest met zijn gezonde gedachten over hedendaagsche toestanden en letterkunde.

Zijne odele priesterziel kende geen rust; een enkel sperkje leven in 't kranke lichaam was hem genoeg om 't goede zaad rondom hem te verspreiden. Weenend zei mij eens zijne goede zuster, een beeld van den overledene; ‘Ach, de pastor weet niet wat rusten is, hij doet zijn zelven dood!’ - Gedurende zijne ziekte, die hem zulke lange pijnlijke dagen en nachten gaf, kwam zijne gelijkheid van gemoedstoestand zoowel uit: nooit één klacht over zijn zelven, maar blijheid over 't genoten bezoek. Sprak men hem, op 't laatste van zijn leven, over zijn smertend lijdensbed dan was 't: 'k ben gelukkig! Enkel soms tot God ‘Mane nobiscum Domine, quoniam advesperascit!’

God schonk hem een wonder welbespraakte tonge. Zijne oud-leerlingen wisten het wel en die spraakveerdigheid miek den grootsten aantrek uit van 't Brugsch Davidsfonds waarvan hij voorzitter was. Wie van de Davidsfondsers zal ooit zijne bedankingen na gehoudene voordrachten kunnen vergeten? 't Waren ware redevoeringen over Godsdienst en Vaderland, over kunst en wetenschap, en zoo schoon, zoo dichterlijk, zoo leerzaam voor allen, want zijne groote belezenheid was voor hem eene onuitputtelijke bron.

God had hem ook met eene ware dichterziel begiftigd. Ongelukkiglijk vroegen zijne talrijke bezigheden hem gansch zijn tijd. Maar de gedichten welden uit zijn herte, en zoo mocht Biekorf talrijke bijdragen van zijne hand krijgen. Biekorf's eerste gedicht ‘Bietjes’ kwam van hem. Spoedig daarop volgden zijn innig weêmoedig ‘De verlatene kerke’, zijn geestig ‘Uit den ouden kindertijd’ waar in Oerenschool ‘Meester Dries’ zoo meesterlijk school hield, doch waar 't ook ‘kermisse’ kon zijn. Zijn liefhebberij voor geschiedenis vinden wij weêr in zijn ‘Sint-Omaarsput’ en zijn ‘Zaligen Garembrecht’. Wij

[p. 227]

lazen er zijn genotvolle levensbeschrijving ‘Gustaaf De Beerst’, en vele dichtjes nog. Doch wat Biekorf niet buikte, zijn talrijke gelegenheids-gedichten, liggen als perels verstrooid langs de wegen van Vlaanderen. Wie zal ze vergaren? Wie zal ze. letterkundig bespreken? Zal 't waar zijn dat alles in een boek zal uitkomen? Alzoo zullen wij te meer zijn verlies begrijpen.

Doch laat ons niet treuren, daar was hij niet voor, en eindigen wij met zijne woorden in ‘Najaar’.

Christene Dichters, komt biddende bij,

Priesters, vol eeren, der schepping zijt gij;

rein is uw herte, vol hope uw lied:

Zingt, bij de lijkstêe, des stervens bedied.

‘Jesus’, zoo zingen z', het graf ingegaan,

heeft er, verheerlijkt, uit op willen staan.

Leent ons, Sint Pauwels, uw heilige taal:

Waar is uw zege, Dood, waar is uw straal?

Dweers door uw pelder van sneeuw en van vorst,

beurt eens de Lente haar blommige borst.

Dood, onze hope op het zalig hierna,

bronne des Levens, Halleluiah!

Biekorf