Biekorf. Jaargang 22

De oude Toren

Hoog boven 't nietig, wriemlend miergewemel
der kleine menschjes aan zijn grijzen voet,
heft de oude toren 't machtig hoofd ten hemel,
en vangt den eerste' en laatsten zonnegroet.

Klaar glanst zijn oud en eerbiedweerdig wezen
in 't zuiver licht dat rook noch stof bevuilt;
pal trotst de reus het felste regenbeuken
als 't Winter is en woest de stormwind huilt.

Bij gouden zonne- of zwarte regendagen,
steeds houdt de grijze held, met kalmen moed,
het blinkend kruis, zijn roemvol ridderwapen,
hoog zichtbaar als een pluim op riddrenhoed!...

[p. 89]

 

Zoo moge ook ik, hoog boven 't laag gewemel

 

der driften staan, in rust of strijdgeweld

 

steeds pal, en 't schittrend kruis van mijn Geloove

 

fier heffend, tot de dood mij, winnaar, velt!

Arm. Van Veerdegem