Biekorf. Jaargang 22

Fontein van Liefde
(Gebed)

Fontein van Liefde. Bronâar van genuchten.
Ben ik nog waardig aan den voet te staan
Van 't smartenkruis, of midden balsemluchten
In 't heiligdom geknield te zijn? - Welaan,
'k Heb U gesmaad, maar 't hart in rouw gebroken,
Kom ik vergiff'nis smeeken. - Zalig-zoet
Een dropje voelen leken uit doorstoken
En wreed verscheurde godd'lijk hoofd en voet.
Gij laat mij ongeraakt langs de open wegen
Genieten van uw schatten, mildgestrooid
In 't smartendal. - Gij laat m'een zonnezegen
Op 't wezen nedervloeien en getooid
Met bonte dracht, in lust en kunstwaranden
Volzalig mij er voeden aan den disch
Van paradijsgenot.

- O God! mijn handen

In kluisters vastgeschroefd, de duisternis
Des kerkers tot mijn woning, ja dit ware
Mijn welverdiende straf: zóó, door de smart
En door de folteringen lange jaren,
De vlekken weg te wasschen van mijn hart,
En op te leven tot een zuiver wezen.
- Doch neen, O God, Fontein van liefde, Gij,
Oneindig, onuitputbaar, nooit volprezen;
Gij, op het kruis gespijkerd daar voor mij.

[p. 47]

 

Gij opent liefderijk uw bloedende armen

 

En laat het zondig menschenkind alleen

 

Zijn ziele zuivren in een stil-geween,

 

En 't ijskoud hart aan 't Godd'lijke verwarmen.

Brugge, 6/11/10.

Bertholf Biekens