Biekorf. Jaargang 22

Ik heb mijn krank verlangen...

IK heb mijn kranke, hopenmoê verlangen
- gelijk een moeder 't doodlijk-zieke wicht
dat in heure armen moegekreten ligt -
in slaap gesust met liefdezoete zangen.

o Laat voorzichtig nu de storen neder,
zoodat geen zonnestraal zijn sluim'ren stoor';
gij, nimmer-rust'ge zorgen, op de teenen treedt er,
zoodat geen stap en treff' zijn scherp gehoor!

Sluit dicht de deur met zware draperijen,
dat elke drift er buiten blijve staan;
leg stil de klok, waarin er snikken schreien;
spreid vóór het huis tapijten op de baan!

Ik heb zoo lang, zoo bang, o, moeten zingen
aleer mijn ziek verlangen slapen wou!
o 'k Durf niet roeren nu; laat alle dingen,
gaat allen weg: ik waak, met moedertrouw.

o 'k Weet het wel, het zal niet blijven slapen,
straks snokt een ruwe pijn het wakker weer:
maar 't rust nu toch, 't kan versche krachten rapen,
en 'k vinde allicht wat balsem voor zijn zeer!...

[p. 46]

 

o Weest toch stil: ik heb mijn krank verlangen

 

- gelijk een moeder 't doodlijk-zieke wicht

 

dat in heure armen moegekreten ligt -

 

in slaap gesust met liefdezoete zangen...

Arm. Van Veerdegem