Biekorf. Jaargang 21

Avondbede

Vreedzaam - stille valt de avond
na het woelen van den dag,
lijk een regendrop, die lavend
neêrvalt na den bliksemslag.
Tot mijn Jesu wil ik nâren
op dit uur van groote rust,
lijk een schipke dat na 't varen
henenspoedt naar vriendenkust,
lijk een schaapke, dat verlegen

[p. 375]

 

voor den laatsten zonneval,

 

hupplen komt langs schaduwwegen,

 

naar den warmen herderstak...

 

't Kerkhuis ligt nu zoo verlaten:

 

hier wat vrouwen, daar een kind

 

of een beedlaar van de straten

 

die hier zate en zalving vindt.

 

'k Kniele diep voor U ten gronde,

 

Jesu, in de Tempelstilt,

 

want ik voel dat Ge op dien stonde

 

innig tot mij spreken wilt.

 

Spreek, ô Jesu, door het duister,

 

't is zoo heimlijk, 't is zoo zoet,

 

spreek, ô Jesus, spreek, ik luister

 

lijk een kind 't naar vader doet...

 

'k Weet het, Heer, ik sloeg U wonden,

 

doch is 't waarheid dat uw bloed

 

om mijn schulden, om mijn zonden

 

op het kruishout heeft geboet?

 

Is het waar dat spijt mijn boosheid

 

Gij me omhelst gelijk een kind

 

en dat Gij mij om mijn broosheid

 

met meer teêrheid nog bemint?

 

O zoo is het, want de vrede

 

van dien avond zegt het mij,

 

'k hoor uw zachte vadertrede,

 

al verzoenend nadert Gij...

 

O mijn Jesu, Wien 't beliefde

 

mij te troosten, zie, ik bied

 

mijn geloof, mijn hoop, mijn liefde,

 

U als dankbaar avondlied.

 

Zegen mij en zegen allen

 

die om bloemen mijn bestaan,

 

zegen hen die me overvallen

 

en door 't hert mij doornen slaan.

 

Zegen hen die vóórgetreden

 

in de heimenis der dood

[p. 376]

 

dolen, 's avonds, om gebeden

 

en verlossing uit hun nood.

 

Zegen... Doch ik staak mijn bede

 

Jesu, 't lampelicht gaat uit,

 

en de klok over de stede

 

klept heur laatste beêgeluid....

 

Ach, mijn God, wij moeten scheiden,

 

open is het nachtgetij,

 

doch maar één meer zijn we beiden,

 

morgen, daar Gij komt in mij!...

Jos. Vanden Berghe