Biekorf. Jaargang 21

Verveling

ZOO zwaar en traag als lamme winterdagen
vol grauwe klammigheid en nevelkou'
- als wangedrochten die elkander schragen
in onafzienbre rei van brokken droevig grauw -
zoo zwaar en traag nu slepen mijn gedachten,
met loomen trakelgang, door somber-kouden mist
van eindlooze verveling.

En, gelijk bij nachte

wolken soms kwamen eer het iemand wist,
die, zwaar en dreigend, uren blijven huiven,
verduistrend maan- en sterrelicht,
en zonder dat een windgezweep ze schuiven
of ook maar roeren doe: zóó hangt verveling, dicht
en zwaar, in mijnen zielenhemel
en sluiert er, met ondoordringbaar-grauw,
de minste glansen van het kleinste lustgeschemel,
en vult mijn ziel met natte en kou'.

O kon ik wenschen nog, ik wenschte felle pijn,
veel liever dan dit aaklig-naar gevoelloos-zijn.

Arm. Van Veerdegem.