Biekorf. Jaargang 21

Kwâ-wêer-boden

HEEL den dag, met zot beslag,
zat de merelaar te schuifelen
en de wind, met diep geklag,
slepend, over 't veld te ruifelen.
't Koren wiegewaagt, zoo schoon!
noesch en dweersch, in breede bermen
en in 't blad der boomenkroon
kruisen stemmen, 'lijk al kermen.
Door de witgetinte lucht,
zwemmen vleggen, naar het Noorden:
waterhoentjes op de vlucht,
zwartgebalgd, met grauwe boorden.
d'Hemel weit in tranendauw
en de zon daalt fletsch, al blekken,
in een bank van torens, grauw,
met gebronsde kopervlekken.
Weedom borrelt uit het veld,
weedom zijpelt uit de luchten
en ons ziele, vreemd gekweld,
lost haar wéé, in geeuwen, zuchten.
En nu valt de zwarte nacht
en nu komt de wind gesprongen,
stenend, klagend, nokkend. Wacht!
morgen reint het mollejongen.

Warden Oom