Biekorf. Jaargang 21

[p. 94]

Bij Morgenrood

OP roode wolken gloeit het kriekend morgenrood
en weeft zijn gulden web van vroege najaarsdraden
op 't geelgebronsde woud, dat stil, in stervensnood
nog even droomt van zonnezoon op dorre bladen.

Doch op de bruine hei sleept mist zijn grauw gewaden
misnoegd om 't dagelicht waardoor hij wakker schoot.
Half slaperig, bedauwd, staan kijkend langs de paden
bloemkopjes blij nog ééns te ontwaken vóór de dood...

Want weet wel dat geen dag, geen zomer duren kan:
hij glinstere dan met pracht van duizend edelsteenen
of zaaie schilfers goud op doomend akkerland,

weldra komt herfst en avond hierheen, hand aan hand,
terwijl de winden inde dorre blaren weenen...
Bij komend wintertij sterft menige oude man.

Cl. Van der Straeten