Biekorf. Jaargang 21

[p. 89]

Een nota bij ‘een nagelaten schrift’

DE meeningen die mij over het handschrift werden vermond en overgebriefd waren natuurlijk nog al uiteenloopend. Allen vonden het belangrijk om ‘de pittigheid’ of om ‘de actualiteit’. Sommigen loofden het onvoorwaardelijk, ten onrechte. Anderen beweerden dat de professor veel te veel klaagde en nog anderen hielden voor dat hij veel te weinig klaagde enz. Ik was zoo vrij de verschillige beoordeelingen aan den kapelaan mede te deelen en nu ontving ik van hem dit briefje.

15ⁿ Maart 1910.

Eerwaarde Heer en Vriend,

Zooeven kom ik te huis van een zitting over den geitenhond. Er werd daar heel wat gekibbeld. Ge moet weten dat de geitenbonden verzocht werden om deel te nemen aan de aanstaande tentoonstelling te Brussel. Maar de voorwaarden zijn volstrekt niet aannemelijk; zooals het daar werd gezegd en herhaald, geldt het een schaamtelooze miskenning van het voortreffelijk ras der hertegeiten. Overmorgen is er weer op mijn parochie een gewestelijke bijeenkomst. Daar zal't, hoop ik, voor goed beslist worden welke eischen en toelagen wij van de regeering opvorderen. Trek zoo met die geiten op naar de hoofdstad, alleen maar om ze door kenners en onkundigen te laten bewonderen, en dat om zoo te zeggen gratis!... Dat kan niet. Is 't waar dat de wereld der west-vlaamsche hertegeiten ook verkeerd loopt? Gij weet er toch wel meer af dan den naam, ook een beetje van den huidigen toestand meen ik, eerwaarde vriend? Vooral daar eerst en meest in uw provincie geitenbonden zijn opgericht. Ik zelf heb hier nog moeten beginnen met het stichten ervan, denk maar even!

Maar daarop is het nu eigenlijk niet dat ik een woordje te schrijven heb.

't Is over dat handschrift. Heb ik het u niet gezegd dat veel lezers daar iets zouden aan te bemerken hebben? Nog

[p. 90]

hebt ge zeker wel den brief waarin ik u zei: aan sommigen zal't te geestig voorkomen, aan anderen te droevig; aan sommigen te weerbarstig, aan anderen te gelaten; aan sommigen te kort, aan anderen te lang; aan sommigen te alledaagsch, aan anderen te uitzonderlijk. En daar zie! juist dat hebt ge mij gisteren bericht. En van die zoogezeide lofspraken geloof ik nu toch zooveel niet; uw oprechtheid wil ik niet verdenken, maar ge doet het wel eenigszins om mij te vleien en om zoo uw dommen streek te ontschuldigen. Nee, vriend, uw fleemen gaat hier niet aan.

Ik dank u dus meest om de kritiekjes, die ge mij toevertrouwt. Zeg echter niet dat ze onverdiend zijn. We gaan nu toch niet pogen dit dwaze stuk te verrechtvaardigen, niet waar? Ik ben overigens nu in een heel anderen werkkring en ik geef den brui thans van al die nietige levensbeschouwingen, ik heb geen tijd te over om druk te werken, hoor! En 'k zal me niet inlaten met een vergelijking tusschen het kapelaan- en het professorsleven; al zulke dingen brengen geen aarde aan den dijk. Ook zult ge het niet boos opnemen zoo ik u zeg dat de collegestand voor mij zoo geen al te groot belang meer heeft. 'k Heb er toch lang genoeg in verbleven!

Al moet gij 't maar zelf voor eigen rekening aannemen wat er over mijn handschrift wordt verbabbeld en al hebt gij door uw aandringen tot uitgeven schuld aan al die herrie, moet ik toch over een puntje mijn verwondering uitdrukken. Hierover nl.: weinigen- maar toch eenigenzouden 't mij dus euvel aanwrijven dat ik dien Donderdag avond wat ingenomen bleek met mijn leeraarsambt? Welhoe? En die grondelooze klachten van den vorigen Donderdag en Vrijdag dan? En zijn er dan waarlijk nog zooveel die hun professoraat als een ondragelijken last beschouwen? Nu hun indruk zal zeker slechts een voorbijgaande gril zijn als ik er ook wel had en heb. Wie had ooit durven denken dat ik nog niet genoeg jammerde? Wel, wel!

[p. 91]

Ik stel het hier heel goed. Dat niemand echter meene dat mijn leven nu zonder bezwaar of kommer voortglijdt. Er zijn wel dagen dat niet één zou wenschen zijn voeten in mijn schoenen te hebben. Maar uit de verte, ziet u, en uit de boeken en in de droomen van oude professors lijkt het zoo wonder- bekoorlijk. Bij u ook zijn er geen rozen zonder doornen, maar ook - in de overdrachtelijke wereld - nergens doornen zonder rozen. Mijn pastoor is inderdaad een allerbeste en de menschen zijn ook braaf. In 't college was 't toch ook goed. Ja, ja, mijnheer de professor!

Het spijt me dat ik mijn letterkundige boeken nu moet opzeggen. Ge begrijpt dat die me van mijn werk niet mogen afhouden: zoo vat ik het op: age quod agis. En er ligt wat voor: buiten den altaardienst, de zondagschool, de congregatie, de vastenpreeken (nu toch bijna af), de bezoeken aan de zieken, de regeling van spaar- en lijfrentkas, het proost-toezicht over een achttal gilden, de kiezing, enz. Vaartwel, mijn geliefde schoolboeken, ik hield zooveel van u!

Beste vriend, nu zal ik geen handschriften meer maken. Ik bleef veel te langen tijd te romantisch. Ik beklaag het haast. En wat lach ik b.v. nu ook hartelijk met al die zaakjes die me weleer zoo warm maakten: Shakespeare-Bacon, en het Kollewijnisme, hi, hi, hi!

Mag ik U met het a.s. Paaschverlof eens verwachten? We zullen dan toch wat praten over college-belangen.

Niemand groet U vriendelijker dan ik.

Uw in X^o verkleefde.

P.S. 1. De nieuwe burgemeester van dit dorp is mijn oud-leerling, een knappe, beste man.

2. Bezorg me niettemin dadelijk een inschrijving op ‘Biekorf’ met de reeds verschenen nummers van dit jaar.

3. Ik wensch u voor uw vacantie iets beters dan dit droeve regenweer.

Voor gelijkvormig afschrift.

Arth. Coussens