Biekorf. Jaargang 21

De Wind

'T ZIJ, met bloesemgeur doorbalsemd,
gij in blauwen lentenacht
door de nieuwgetooide boomen
en de versche bloemenpracht,

[p. 88]

 

langzaam wandlend, alles teeder

 

met uw zwoelen adem kust,

 

en de vogels in hun bladwieg,

 

zingend zoet, in slape sust;

 

 

 

't zij, bij zwarte winternachten,

 

gij door 't grijze, doodsche veld,

 

huilend, vloekend ofte kermend,

 

akelig voorbij me snelt,

 

alles geeslende, alles slaande

 

met uw felle, stalen roed'

 

en de boomen, d'hulpelooze,

 

vreeslijk krake' en gillen doet;

 

 

 

't zij ge volle waterschepen

 

door het grauwe luchtmeer stuwt;

 

of met frissche zefierkussen

 

't brandend aardewezen luwt;

 

't zij, in tweestrijd wild getreden

 

met de schuimend-booze zee,

 

gij heel de aarde doet versiddren,

 

brullend lijk kwaad stierenvee;

 

 

 

immer, wind, ik hoor u immer

 

rustloos door de ruimte gaan:

 

nergens vindt ge duur noch ruste,

 

nergens blijft ge een stonde staan!...

 

Ach! zoo zwerft ook 't menschenherte,

 

rustloos als de wilde wind,

 

daar 't op aarde, in vreugd noch weedom,

 

nimmer ware ruste vindt!

Arm. Van Veerdegem