Biekorf. Jaargang 21

Een Zwaluw

EEN zwaluw ligt gevallen, beid'

haar scherpgevimde wieken

gedropen langs haar lijf, die zij,

van 't vroegste morgenkrieken

tot late al in den avond, wiegde

en wikkelde onverlet,

en spande op 't blauw des hemels

als twee zeiltjes uitgezet.

Verlamd hier op mijn venster ligt

ze lusteloos te treuren,

heur zinkend kopke, keer op keer,

vermoeid weer op te beuren.

Heur oog volgt op de verten van

de wolkenlooze lucht

het wenden en het wagen van

de vrije zwaluwvlucht.

[p. 56]

 

Hoe zijt gij, arme, matgeroeid,

 

of, ievers aangevlogen,

 

gevallen uit het hooge veld

 

dier vrije hemelbogen?

 

Weêr op dan! weêr de vlerken uit,

 

melieve, en spelereien

 

in 't hemelsblauw, en vaart mijn oor

 

en vliegt mijn oog vermeien!

 

 

 

Weêr op, en gaat vóór dag en dauw,

 

nabij de wolken drijven,

 

al gierend over 't lachend blauw

 

uw blijde kringen schrijven!

 

Maar neen! ze is beid' haar slagers af,

 

't is uit met haar, voor goed!

 

En geen van al daar hooge die

 

haar diepen val vermoedt.

 

 

 

Hoe menig, mensche, matgeroeid,

 

valt, ievers aangevlogen,

 

te hoog omdat hij vliegen wou

 

verpletterd, uit den hoogen,

 

te dieper, daar hij hooger voer,

 

te harder, daar hij zwaar,

 

te feller, daar hij sneller schoer,

 

beklaagt zijn vlucht, voorwaar!

Caes. Gezelle