Biekorf. Jaargang 20

[p. 302]

Mengelmaten

Les lettres flamandes d'aujourd'hui, door A. De Ridder. Een boekd. van 60 hl. in-8^o, Nederlandschen boekhandel, Antwerpen, Prijs: 1 fr.

Het Franschlevend publiek weet niets af, bijna niets, van den prachtigen bloei onzer Vlaamsche letteren. Tegen die ontwetendheid in, zal het boekje van André De Ridder - wiens studiën over Stijn Streuvels en Hugo Verriest ietwat oppervlakkig voorkwamen - er veel toe bijdragen om Vlaanderens moderne letteren te doen kennen en waardeeren. Niemand verwacht zich eraan al onze schrijvers een gepast en beslissend oordeel in De Ridder s overzicht te vinden. Met sommige namen (C. Buysse, G. Vermeersch) loopt hij te hoog op; andere cijfert hij weg, ten onrechte, onder den spotnaam van kunstlooze ‘schrijvers voor de jeugd’. Overigens het boekje is degelijk opgesteld en prettig uitgegeven.

‘ST FRANCISCUS en St Antonius Standaard’ viert op weerdige wijze het 7^de eeuwenfeest van den H. Franciscus. Dit tijdschrift, een der beste van dien aard, heeft het dezen keer over den H. Franciscus. Het weze mij genoeg te zeggen dat ik er namen in vind van P. Symphoriaan, H. Verriest, D^r Alf. Fierens, K. Van den Oever, P. Bertrand, Jörgensen, enz., opdat men begrijpen zou dat de ‘Standaard’ geen prullewerk is. Dat is niet te verwonderen: het tijdschrift is opgesteld door de Capucienen, en iedereen weet hoe die Orde in alle vakken mannen vormt.

De beteekenis van ‘Gudrun’
Uit eenen brief van Albrecht Rodenbach aan priester D.B.

‘DANKE u voor uwe gelukwenschingen. Die uitslag is mij gelijk gij zegt, eene bijzondere vreugde en aanmoediging. Trouwens buiten de zake zelve ligt er daar nog eene beteekenis in. Het stuk is nog vooreerst een weerklank uit onze blauwvoeterie, het vertelt om zoo te zeggen den allereersten oorsprong der historische blauwvoeten: het onderwerp is “Gudrun” de vrouwelike getrouwigheid, gelijk zij afgeschilderd staat in ons oud gedicht van dien name; maar dat onderwerp heb ik versmolten met de geschiedenisse van Karel = Carausius, die opstond tegen de Romeinen, en hier in Moerenland - een rijk op zijn eigen poogde te vestigen, en die waarlik hadde gelukt ware hij niet vermoord geweest door zijnen legatus Allectus. Dus philosofisch gesproken, is het onderwerp de vrouwelike getrouwigheid, maar historisch gesproken, eene herboring van den Vlaamschen stam door de noordsche Wikings, bondgenooten van den moering Carausius. Het sluit met eene zegeprale der Wikings en het bloedig “verdestrueeren”

[p. 303]

eener romeinsche villa hier te lande. De laatste woorden zijn eene voorspelling van kracht en grootheid voor 't bevrijde Moerland. Het was een der zinnen der leuze die ik gekozen hebbe: “Herboring”. - Ten tweeden ik hebbe het stuk geschreven in mijne gewone tale, in de tale die wij schrijven naar ons westvlaamsch princiep, en zoo mogen wij besluiten dat wij, Westvlamingen, voortaan niet meer als parias in de letterkunde worden beschouwd. - Ten derden, het is een wenken naar de katholiken, dat zij dien krachtigen, almachtigen middel van het tooneel, voortaan niet meer uitsluitelik in de handen der tegenpartie zouden laten, maar dat zij ook onder dien machtigsten vorm, hun gedacht zouden trachten te verspreiden.’

IN de verslagen en mededeelingen der koninklijke Vlaamsche Academie (Juni 1909) verscheen eene verhandeling van D^r Willem de Vreese over ‘de benamingen onzer taal inzonderheid over Nederlandsch’. Het besluit luidt: ‘Het is er verre van, dat Nederlandsch tegenover Vlaamsch zou staan. Nederlandsch is eer Vlaamsch dan Hollandsch. Wie onder ons het verloochent, verloochent de overlevering van zijn eigen geslacht.’

Prachtige bijdrage! Nu, onze vlaamsche taalkamer is meer dan ooit werkzaam en verdient hulde gebracht te worden door elken Vlaming.

Kan niemand van onze Engelsche vrienden zeggen wat de zichtkaarte bediedt waaronder ik las ‘Beverley, St. Mary's Church, the old flemisch priests room.’

ONZE visschers (De Panne) steken in zee niet als 't gebeurt, dat zij onderwege eene vrouw ontmoeten die als tooveresse bekend staat. De kwade oog!

Oude Leute
Volksdichtveerdigheid

EEN oud braaf tateraartje van op S. Gillis' parochie te Brugge, Vader Rudder (de man is al een dertig jaar dood), wist dikwijls te vertellen dat er eens kiezinge was in een gemeenzaamheid, en dat er een was die lijk al de anderen met zijn briefken optrok naar de

[p. 304]

kiestafel: op dat briefken moesten ze immers hun kandidaten aangeven. En de vent las:

- ‘Ik, Zacobus de Piere

stel hier voren deze viere:

Pieter Everaert,

Tombe zonder baard,

Pietje met zijn voetje,

en Machieltje de wasscher van mijn hoedtje!’

- ‘Jamaar, zei de president, met al uw zottigheden, wat is dat nu?....’

- ‘Dat en zijn geen zottigheden, Mijnheer de president, dat zijn vier van de treffelijkste parochianen van S. Gillis!’ antwoordde de man. Maar hij mocht algelijk vanachter gaan zitten!

_**_*

JAN Calloigne had weleer den prijs van Roomen en ze haalden hem in te Brugge: en van die inhalinge was een liedtjen overgebleven dat nog over dertig jaar door Vader Rudder dikwijls gezongen wierd:

‘Noch Hollándere

noch Brabándere

noch Italiándere

noch Siciliándere

die Jan Calloenje overwinnen kan!

Hij won den prijs boven alle andere!’

_**_*

OP een karnaval te Brugge in den tijd van Boyaval:

Er liep een ‘masscher’ rond, gekleed met een baaien slaaplijf aan en beestenvellen, en op zijn rugge hong er een opschrift:

‘'k Zijn gekleed in booi en val (baai en vel)

'k Zijn een schurk, en 'k weten 't wal!’

L.D.W.

IN den ouden tijd, als ze op Dertienavond om 't Godsdeel gingen, zongen ze aan de deuren:

Vrouwke is uw panneke gereed

Bakt er ons een koeke,

Bakt ze niet te heet

We zouden ons verbranden,

Bakt gij er ons twee

't En zal ons niet mishanden,

Bakt gij er ons drie

Wij zijn al te zamen blij!

Gehoord te Meestert van eene vrouw geboren in 1816.