Biekorf. Jaargang 20

Ontwaking

HANK'REND ligt het veld te loeren
naar het troebel morgenlicht;
't windje zit in 't blad te poeren,
ademhalend als een wicht.

Heind en verre staan de boomen,
in het halve licht geheld,
tusschen 't veie groen te droomen,
als de wachten van het veld.

Boomen, die malkander houden,
vormen Westewaarts een band
als ontzag'lijk donk're wouden,
grenzen van een tooverland.

Maar ten Oosten ligt, verbleekend
uit de nevels, 't landschap bloot,
reeds heel duid'lijk afgeteekend,
in het groeiend morgenrood.

Op de velden weegt de stilte
in 't versmeltend nachtengrauw;
rillend in de morgenkilte
zakt het koren zwaar van dauw.

[p. 297]

 

't Oosten klaart en breede riemen

 

rijzen trage rood als bloed;

 

Wem'lend licht dat heft al striemen

 

zet de kim in klaren gloed.

 

 

 

Nu vergaat het nachtlijk prangen,

 

door het levend licht vermand;

 

schelle, klare vogelzangen

 

kruisen over 't slapend land.

 

 

 

't Wordt allengskens nu een leven

 

van gekraai en doof getuit

 

en een weg en weder weven,

 

van nog slap'rig stemgeluid.

 

 

 

En op eens, daar rijst de zonne!

 

Heerschende, vol ed'len trots,

 

zaait zij glanzend licht en wonne,

 

als een milden zegen Gods.

Warden Oom