Biekorf. Jaargang 20

Guido Gezelle

DIE 't kleingedichtje kent van Guido Gezelle:

God hoe kan de mensch toch boos zijn,

en

die maar U tot steun(sel) heeft,
en in ander goed getroost zijn
als dat
(dan het) goed dat gij hem geeft?

zal 't wellicht het vernemen weerd vinden dat de dichter hier een stroofje heeft laten wegvallen, - uit wat reden? - namelijk het volgende:

Kunt gij, God, den mensch nog goed doen
die maar u tot vijand heeft,
en hetgeen hij door uw toedoen
geven kan u niet en geeft!

[p. 174]

daarop volgde dan:

't mysterie

O (beschaemdheid) zonder weêrga,
dat
(als) ik overal het goed,
in mijn eigen als ik
(als ik in mijn herte) neêrga,
dat ik daar
(daar alleen) het kwaad ontmoet!

_**_*

Uit des dichters leeraarstijd:

Verkwist

en is 't

noch leed mij niet,

zoo als gij ziet,

al ben ik moe

hetgeen ik doe

voor hem die mij

met verzen blij

en welgezind

wil maken, kind!

doe voort! doe voort!

en leg aen boord

de kracht van ziel

die u beviel

uit God zijn hand:

de dichterbrand

zoekt spijze, en blaekt,

hoe meer gij maekt

dat naar omhoog

uw blinkend oog

regt op gericht

aen Hem de pligt

des dichters kwijt

van wien gij zijt

het wel bemind

het dankbaer kind.

Guido Gezelle

J.C. heri hodie Ipse et in saecula!

Tot wie dit gericht was, zullen misschien best de gewezen leerlingen van dit ‘wonderjaar’ kunnen verklaren.

C.G.