Biekorf. Jaargang 20

Naar d'Hoogmis

UIT den toren klinkt het bronzen,
jub'lend klokakkoord
noodend 't volk, al trillen, bonzen,
door de velden voort,
naar d'hoogmis.

Op de witgedroogde paden,
slingerend door 't veld,
't volk, in beste feestgewaden,
als een zwerme, snelt
naar d'hoogmis.

Uit de donker' elzenhagen
klinkt de vogelgroet;

[p. 170]

 

't zomerwindje vliegt, al plagen

 

't blijde volk dat spoedt

 

naar d'hoogmis.

 

 

 

d'Oude peetjes gaan, al trekken,

 

trage, slent'rend voort;

 

't jonge goedje drilt, al gekken,

 

vrolijk soort met soort,

 

naar d'hoogmis.

 

 

 

Om-end-om staan veie vruchten

 

waar de zon op blekt,

 

streelend ook, uit blauwe luchten,

 

't vrome volk dat trekt

 

naar d'hoogmis.

 

 

 

Dapper klingend, roept de schelle

 

d'achterkomers bin',

 

aan den Autaar klinkt de belle:

 

‘Introïbo’, 't is 't begin

 

van d'hoogmis.

 

 

 

't Orgel speelt zoo stil, al boven.

 

In een wierookwolk

 

wordt het Godlijk Lam geheven,

 

voor het buigend volk

 

in d'hoogmis.

 

 

 

Door de kerk vliegt wierookwalme,

 

die op alles kiest;

 

't orgel speelt zijn laatsten galme

 

't ‘Ite Missa est’

 

van d'hoogmis.

 

 

 

Op de wegels en de straten,

 

door het veldegroen,

 

trekt het volk, al ernstig praten,

 

van het schoon sermoen

 

in d'hoogmis.

Warden Oom