Biekorf. Jaargang 20

Mengelmaren

Josef de Cock. Verloren Uren. Leuven, vlaamsche drukkerij, 1909.

Weeral een boekje van J. De Cock, waarvan de lezing niet onderbroken kan worden. In onze huidige letterwereld is er wel niemand die zoo aantrekkelijk en belangwekkend weet te schrijven als hij. Hier hebben we dezelfde fijn-schalksche opmerkzaamheid, denzelfden frisschen, lossen schrijftrant als in ‘Uit de Reistesch’ en in ‘Ons Leven’. Wat J. De Cock als ‘Verloren Uren’ betitelde, is een kost-

[p. 112]

bare aanwinst voor onze novellen-literatuur, een boek zooals men er heel zelden te genieten krijgt in Vlaanderen. 't Is al even bekoorlijk: Mijn recht, Grappe-Soo, de vier Marialegenden, Koekoek, Een oude historie, De rozelaar, en last not least, die onbetaalbare Paarden-gedachten.

A.C.

Herman Baccaert. Emanuël Hiel, zijn leven en zijn werk. Antwerpen, de Nederlandsche boekhandel, 1909.

Nooit werden levende en doode Vlaamsche schrijvers zoo druk bestudeerd als in den laatsten tijd. Na Streuvels, Rodenbach en Verriest, Emanuël Hiel. Hij verdiende het wel niet evenzeer als de eerste drie, maar hij is toch een goed dichter en een werkzaam Vlaamsch strijder geweest. Beide eigenschappen worden door H. Baccaert goed bewezen. Mogelijks toch maken de aangehaalde gedichten niet de minste verdienste van het werk uit. Nu zou ik echter eens willen weten hoe iemand het zou aanpakken om, zonder talrijke aanhalingen, een even lijvig en even verstandig boek als dit van Baccaert saam te stellen op Hiel.

A.C.

Zendelingen in America.

EENE draadmare uit America meldde ons dat de E.H. De Poorter, pastor van Atkinson (Illinois) den 25 Maart 1909 aldaar overleden is.

Alphonse De Poorter, zoon van Ivo en Ludovica Van Landeghem, werd geboren te Poucke, den 2 Aug. 1872. Hij deed zijne studien in het college van Thielt, alwaar hij ook gevormd werd. Daarna ging hij over naar het klein Seminarie van Rousselare, om er de wijsbegeerte te leeren. Van daar trad hij in het Seminarie van Brugge, alwaar hij binst drie jaren de godgeleerdheid volgde. In December 1896 trad hij in het Americaansch Seminarie van Leuven en weldra werd hij bestemd tot het bisdom van Peoria, alwaar zooveel Vlamingen verbleven. Voor dit bisdom werd hij onderdiaken gewijd den 29 Juni, 1895, te Brugge, en den 29 Juni 1896 werd hij, in de kapel van het Americaansch Seminarie van Leuven door zijne Hoogw. Mgr. van den Branden de Reeth, aartsbisschop van Erythrea tot het diaconaat verheven. Zijne Doorl. Hgw. Mgr. Franciscus Hubertus Boermans, bisschop van Roermond, diende hem de priesterlijke wijding toe? den 3 April 1897, in de kerk van het Roermondsch Seminarie. Korts daarop vertrok de jeugdige zendeling naar de vereenig de Staten, waar hij met den grootsten ijver gewrocht heeft tot de laatste ure. Daar stond hij aan het hoofd van eene echt Vlaamsche parochie, in America zoo talrijk. Steeds was hij zijne arme landgenoten ten dienst, en gansch zijne parochie had hij ginder ver op echt Vlaamschen voet ingericht, met scholen, congregratiën enz..: zoodat de Belgen ginder wonende of reizende, de begoocheling hadden dat zij in Vlaanderen waren.

God schenke zijne ziel de eeuwige ruste.