Biekorf. Jaargang 20

Voor 't lieve Vaderland

I.
Heimwee

HOE kreunt mijn ziel in avondvrede
De sagen van uw pracht en rouw,
Mijn Vlaandren, dat in zucht en bede
Ik min, in vrome houwe trouw!
Hoe strompelt droef mijn ziel ter dagen
Dat vrijheid heerschte in 't oude land
En wie zijn stamtrots dierf belagen
Verbannen werd of overmand!

Hoe treur ik om uw hooge weelde
Die burgers kleedde in zijde en goud,
Die grootsche kunstgebouwen teelde
Ter luchten opslaand, trotsch en stout,
Waarin ze als 't spel van hunne harten
De klokken hingen zonder tal
Die luiden zouden van hun smarten
En bij der gilden feestgeschal!

[p. 89]

 

Hoe weent mijn ziel bij 't lange staren

 

Naar vroegren glans en doode macht

 

Van 't land waar 't lied der Noordzeebaren

 

Der vreemden tol en rijkdom bracht!

 

Waar 't armoede is aan zielsbetrachting

 

Bij 't laaggevallen heldenkroost,

 

En vrijgewilde stamontkrachting

 

En 't volk voor eigen grootheid bloost!

 

 

 

Laat hopend mij met blijde droomen

 

Uitblikken naar den dageraad

 

Der tijden, die eens weder komen,

 

Waar lichtgloed over Vlaandren slaat -

 

En wanen dat zoo'n groot verleden

 

De waarborg der verrijsnis heeft

 

Voor 't bloedverdorde, krachtloos heden

 

En dat wat leefde ook eens herleeft!

II.
Gebed

O, Heer, wij blikken tot u heen
Uit koude, lage landen
En strekken U in hulpgeween
Betrouwend uit de handen:
Het glorielicht van vroeger tijd
Ontweek ons arme gouwen,
Heb dank toch dat ge in treurigheid
Ons liet nog 't sterk betrouwen!

Wij bidden U niet hoog en blij
Op wondere Alpenkruinen;
Droef-klagend dringt ons noodgeschrei
Op van ons Vlaamsche duinen;
Hier streelt geen zongloed als op 't land
Van 't eeuwig klare Zuiden,
Maar op ons neevlig Noordzeestrand
De sombre stormen luiden!

Daar is 't al vreugde en is 't al licht
Op mooie oneindigheden,
Waaruit de ziel zich Godwaarts richt
In blijde lofgebeden,

[p. 90]

 

Maar wij zijn kinderen van leed,

 

In duisternis geboren

 

En kennen niet den jubelkreet,

 

Noch zingen blijde koren!

 

 

 

Wij danken u voor 't vaderoord,

 

Wel arm, maar gift des Heeren;

 

Vast klinkt ons innig eerewoord:

 

Wij blijven 't steeds vereeren

 

En blijven steeds aan U verkleefd,

 

Hoe de andren boos vermanen,

 

Doch bidden, U, die alles geeft,

 

Verzuchtend en met tranen!

 

 

 

En vragen de oude grootheid weêr

 

En adel voor de zielen!

 

Geloof-en landtrots, waar weleer

 

Ons vaderen voor vielen!

 

Gij miekt ons Vlaanderen zoo groot

 

In diep-vergeten tijden,

 

Ach, red het uit zijn droeven nood,

 

Zoo bidden we en we lijden!

Arth. Coussens