Biekorf. Jaargang 20

[p. 58]

Een Bezoek

GEMEENLIK zat hij z'n aardappelen te schillen in 'n smal hokje met 'n klein vensterken. Dat gaf uit op 'n verloren stuksken grond waar 'n effen lap blauwen hemel over hing, expres daarvoor uitgesneden zoo 't scheen. D'r stonden vijf, zes schamele sparreboomkens en 'n hulstestruik waar geen wind aan kon, en die amper 'n paar uren in den voornoen 'n beetje zonneschijn genoten. 't Was daar koel in den zomer en 's winters, als het wat ál te koud werd, verhuisde hij met z'n mand en z'nen ketel naar de keuken, omdeswille van z'n opgezwollen been.

Broeder Zeroom leefde zoo stillekens-aan, dag in, dag uit en schilde aardappelen met het vooruitzicht van het morgen weer te doen, en overmorgen, en al de andere dagen die ons Heer hem nog verleenen zou. Bij iederen aardappel dien hij door z'n korte vingers draaien deed, wijl de huid in dunne en smalle spiraallijning over het breede mes kronkelde, begon hij een Weesgegroetje, en elke plons van den naakten geelwitten knol in den grooten emmer kwam samen met het eeuwig herhaalde: ‘Dood. Amen.’ En 't water in den emmer steeg traagzaam hooger met kleine luchtbelletjes die pruttelend opensprongen.

't Was gedaan. Broeder Zeroom grabbelde nog eens door den hoop vette schillen, in 't mandeken op z'nen schoot, roerde ze om end om... Niets meer. Hij spoelde 't mes eens even in den emmer en vaagde 't dan af aan z'nen voorschoot, zette 't mandeken op den vloer, onder 't manke tafeltje, hing z'n schort over 't lage stoeltje, en trappelde naar de waschplaats. De kok zou z'n patatten wel komen halen. Nu waschte hij z'n handen met wat bruine zeep, maar ze wit krijgen ging toch niet. Met dat jarenlang wrijven over die aardappelen was het sap zoo diep dóór z'n vel gedrongen dat de hardste schrobber het niet verhelpen kon. Hij zou er dan toch niets meer mee vuil maken.

Broeder Zeroom mocht vandaag naar 't groot klooster gaan, aan den anderen kant van de stad. De broeders gin-

[p. 59]

der hadden al zoo lang gezaagd om hem eens te krijgen, en nu ging het er ten langen laatste toch van komen. Hij sukkelde lastig naar boven, met broeder Lowie achter 'n kruisken van den Overste.

‘Niet te laat thuis komen, weet ge!’

't Was nu 'n beetje over half elf en zoo kon hij goed op tijd ginder zijn. Want hoewel het niet meer dan 'n half uurken ver was, kon broeder Zeroom zoo rap niet meer gaan. Of denkt 'nen keer na: hij was nu in z'n vier-en-zeventigste jaar, had heel z'n leven hard gewerkt, en nu nog met z'n slecht been. Hij vond - en daar gaf alleman hem gelijk in - dat 'ne rnensch dan bijlange zoo vlug niet meer kon zijn als een van driemaal zeven. 't Was nog 'n kranig man voor z'nen ouderdom. Die kranigheid stond in z'n kleine grijze oogskens die guitig flikkerden in z'n rood, hoogrood blije gezicht; kranigheid sprak door z'nen breeden mond die nog met twee reken witte tanden pronkte achter z'nen langen witten baard die op en neer schudde bij 't praten.

Zoo gingen ze samen, broeder Zeroom en broeder Lowie, de Klokstraat door, en langs den boulevard. Broeder Zeroom ging altijd langs den ‘bolivar’ gelijk hij 't noemde. 't Was wel niet gerichter dan dóór de stad, maar 't liep recht op recht, en 't was 'n effen weg, zonder die botte steenen van sommige straten waar 'n christen mensch z'n beenen zou breken. En dát wilde broeder Zeroom heelemaal niet. Dan, op den ‘bolivar’ bij 't nieuwe zomerhuisken, stond 'n lange magere gardevil dien hij goed kende, en waar hij altijd 'n koutertje mee sloeg in 't voorbijgaan. Voor dien gardevil had hij, broeder Zeroom, de gunst bekomen, in 't groot klooster gras en savooiblâren te halen voor z'n konijnen, en daarom hield hij aan die kennis.

De vent stond daar lijk altijd, de handen op den rug, de witte knoppen schitterend in de zon, of wandelde twintig stappen af, van aan de groene bank over 't nieuw priëeltje, tot aan de groene bank bij den berg-af,

[p. 60]

Nieuws hadden ze mekaar niet veel te vertellen. De gardevil wist te zeggen dat het toch ‘zo'n duvelsch schóón weere’ was, en broeder Zeroom moest weten hoe het met de vrouw en de kinders ging, en met de konijntjes.

‘Held! gy grôte nieweerds!’ keef de gardevil tegen 'n paar snaken die, onder den ijzerdraad gekropen, holderdebolder tuimelaars maakten in 't malsche gras, om eerder beneden te zijn. Hij kon er nog een bij de slippen vatten, die zoo even op handen en knieen onder den draad kroop. Hij zette hem recht vóór zich en trok hem 'ns duchtig bij de ooren, tot de bedremmelde jongen aan 't schreien viel.

‘En nu zèere nor huns en dâ 'k je nie mèèr en zie. Allee!’

Zoo rap als 't maar ging draafde de kleine den berg af, keerde hem dan nog 'ns om en zette 'n lange neus, maar de garde zag het niet.

Broeder Zeroom schaterlachte. Die leelike gewoonte was hem ingeboren Z'n Overste had hem al wel honderd keeren gezegd: ‘Broertje, broertje! Iet daar toch op!’ Maar jawel! D'rop letten? 't Was eruit eer hij eraan denken kon, en doe er dan iets aan.

‘Alla, tot later;’ en ze drukten mèkaar de hand.

‘Tot ziens, broedere!’

De garde stapte nog vijf schreden óp en dan de twintig schreden weer áf, en de twee monikken trokken voort nevens 't blauwe water, en tusschen 't wemelend groen van rhododendrons, platanen en wilde kastanjelaars. Jongens en meiskens uit de Froebelschool, de bruin-lederen tesch aan de hand of op den rug, kwamen taterend en giechelend voorbij. De jongens smeten keikens in 't water, dat het met 'n luiden plons tjokte lijk 'n kneep op 'n mandoline. Broeder Zeroom pakte een van die knapen bij de schouders, hield hem even voorovergebogen op den rand van de helling, en trok hem dan met 'nen schok terug. De kleine wist eerst niet of hij schreien of lachen moest, maar zoohaast hij op vaste voeten stond wipte hij over den weg,

[p. 61]

en gooide z'n rinkelende lachbellen de lucht in, dat het tegen de huizen ginds aankletterde.

Jongens en meiskens defileerden langs den gardevil, die gaarne genoeg 'n paar oorvegen had rondgedeeld: ‘Ze 'n zoên zynder de stèèns nie uut 'et waâter hàlen;’ maar nu dierf hij dat toch niet doen, omdat broeder Zeroom met de jongens gespeeld had.

Met lachende oogen in de lachende lucht trentelde weer voort. de Ezelstraat stuwde 'n zwerm fabriekvolk de oude poort door, de armen wijd zwierend weg en weer vóór hun gebogen lijf, en de blikken koffiebus dik uitpuilend in den vestzak. Ze raakten eens even de klep van hun klak, meumelenden: ‘Dag, broeders’ en zwaaiden voort... Voor 'n zwaar aanhotsenden wagen die met z'n breede wielen het vette slijk openspeersde, moesten ze even stilstaan.... 'n Kindermeisje met bleeke kaken zat op 'n bank tusschen twee kinderen in 't wit. Vóór haar stond 'n geel wagentje, lichtblauw overtrokken, waarin 'n poezelige baby op 'n beenen klutterspaan mommelend te bijten zat. 't Kindermeisken wiegde 't wagentje weg en weer met den voet, terwijl ze aandachtig in 'n bleekgrijs boeksken aan 't lezen was. Ze schrikte op, knikte eventjes, en lei den wijsvinger vlak over den vlammenden titel op 't omslag.

‘Zeker geen prijs, die boek,’ zei broeder Zeroom.

In 't ‘dreveken’ moesten ze wat voorzichtiger gaan; het waren er toch zoo slechte steenen, en broeder Zeroom viel er bijna 'n kleinen krullebol met 'n vuil snoetje omver, die op kromme beentjes vertrouwelik aanwiegelde.

‘Dag, Poatertjie!’

Broeder Zeroom was altijd uiterst welkom in 't groot klooster. Van de tafel waar hij zat bij de andere leekebroeders, hoorde alleman z'n geestige kwinkslagen, altijd met teekenende gebaren opgeluisterd. Achter eten, bij 't tafel-afdienen, hadden de jonge studenten, hoogopgeschoten kerels met bedeesd uitkomenden baard en knevel,

[p. 62]

er 'n dolle pret in, rond hem te staan in 'n troppeltje. Ze klopten op z'n oude knoken, nepen in z'n armen en z'nen rug, kletsten in z'nen vetten nek en bestatigden met 'n heel ernstig kennersgezicht:

‘Nog 'n kloek meubel, hoor!’

't Was lijk 'n musschenvlucht rond het verboden aas, en de prefekt moest heel erg zuur kijken om ze uiteen te jagen. En broeder Zeroom lachte, lachte!

Na de dankzegging werden de twee bezoekers door de leekebroeders meegetroond naar de kleermakerij waar ze eerst 'n kaartje speelden; vandaar naar den grooten hof; wandelden er op en af, van den kapotten zonnewijzer tot aan 't vijverken bij den Kalvarieberg, in 'n dichte laan van hazelaars en kastanjeboomen, op on dan weer af. Later gingen ze ergens in 'n prieeltje zitten keuvelen en luisteren naar broeder Zeroom, die maar altijdaan vertelde. En dan stonden de studenten soms stil, om z'n vette lachstem die over heel den wijden tuin heenschaterde.

Toen broeder Lowie zoetjes fluisterde:

‘Zou het niet beginnen tijd te worden, broeder Zeroom?’ dan overschreeuwden de anderen hem dat er tijd genoeg was, en dat ze zoo haastig niet hoefden te zijn, want broeder Zeroom kwam toch zoo zelden 'ns over. Maar die stak vaderlik-vermanend z'n bruinen wijsvinger op:

‘Neen, kindjes, we moeten op tijd thuis zijn; anders speelt onze baas op z'nen poot, en dat vooisken hoor ik niet geren.’

Toch gingen ze toen. Weer over die slechte steenen en ever den langen ‘bolivar’. De gardevil van te morgen was weg en in z'n plaats stapte 'n andere met gebogen kop en 't refrein neuriënd van 't leste nieuw straatliedje. De schoolkinderen waren al lang naar huis, en het begon stillekensaan avond te worden. 'n Oude kanunnik, die wandelend z'n getijden las in 'n dikken brevier waarvan de op-snee-vergulde blaadjes flikkerden in de dalende zon; 'n bakkersgast die z'n hotse-botsende broodkar voortstuwde en z'n snuffelende honden met nijdige stampen vooruitporde;

[p. 63]

'n paar koutende renteniers in 't prieeltje, knikten hun vriendelijk tegen. De meid die op den hoek van de Slachterijstraat de ruiten te kuischen stond, riep van verre:

‘Dààg, broeder Zeróóm! Schòòn weer è?’

De oude knikte monkelend.

‘Brave menschen!’ zei hij. 't Was nu al jaren en jaren, dat hij die menschen kende. Ze zaten in de kerk altijd rechtover den biechtstoel van ‘Père Vicaire’. En broeder Lowie mocht hem vrij gelooven dat het door en door deugdzame christenen waren.

't Hoeksken nog om, en ze waren thuis.

'n Pater liep hun op het lijf.

‘Uit geweest, broeder Zeroom?

- Ja, man;... lekker!’

P. Placidus Eykens, Capucien.