Biekorf. Jaargang 20
(1909)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd | |
[pagina 56]
| |
Statig rijst de schelf en trage
legt de knaap de buitenrond
van de wijde waterlage
sleepe, schietend naar den grond,
wijl zijn blikken vragend loeren
over 't bloote stoppelveld,
hoe 't in 't ronde, bij de boeren,
met het schelven is gesteld;
wie van hen, het eerst, zal vieren
op de kosten van den boer
en zal pinten, tuiten, tieren,
op het allerlaatste voer:
‘Jongens! wij gaan d'eerste kraaien,’
roept de knaap de meissens toe:
‘Laat de schoven dus maar draaien
‘en rust morgen, zijt ge moê:’
‘Dat zal ook aan mij niet liegen,’
tiert de hoever: ‘'t Peil moet af’
en hij doet zijn peerden vliegen
stukwaartsop, in vollen draf.
't Werk gaat met den staanden wagen
en de vorkers half gekleed,
met den blooten arme, vagen
uit hun ooge 't lekend zweet.
Doch zij vorken en zij gooien,
gretend g'heele stuiken schier
t' avond mogen z'immers fooien,
op hen wacht het schuimend bier.
't Vrouwvolk is den ‘Mei’ aan 't pinten,
heel een spille 'lijk een mast
en ze leggen bloemen, linten
aan de peerdemanen vast,
wijl de boer rond 't hof gaat dretsen,
lachend in zijn stoppelbaard,
en wat klinken kan en kletsen
lustig op een hoop vergaart:
Riesters, die als zilver blinken,
oud gelul en ijzerplaat
goed genoeg om d'r op te klinken
dat 't gebuurt in store staat.
Daar is nu de schelf voltrokken,
| |
[pagina 57]
| |
puntig rijst de kap er op,
't vrouwvolk met geveste rokken,
zit in 't strooi tot aan den kop.
Hei! wat scheelt hun strooi en kleêren!
want het laatste voer staat g'reed
en ze gletsen langs de leeren,
zwart van stof en nat gezweet.
't Boerke komt 't alaam verdeden
en, met 't instrument in d'hand,
riesters, hullen en pateelen,
vliegen zij door 't stoppelland.
Knaap en losser trekken achter,
Met den zwaren ‘Mei’ belaân
en nu blijft alleen de pachter,
met zijn vrouw aan 't hofgat staan.
Langs de reepen sterk gespannen
en gëoeld met menig toer,
kruipen jongens, meissens, mannen
op het allerlaatste voer.
‘Jui!’ Daar gaat de zweep aan 't djakken:
't Voer rolt voort, het paard klauwiert,
d'hoorens tuiten, d'hullen klakken,
't IJzer rinkelt, 't vrouwvolk tiert:
‘En gaan wij den oegst wegsteken!
‘Jauw!’ zoo gaat 't, als uit een mond.
‘Zijn wij d'eerste van de streke!
‘Jauw!’ zoo klinkt het weer in 't rond.
Zwaaiend gaat de ‘mei’ omhooge
bij de poorte van het hof
en ze schreeuwen: ‘Hooge! drooge!
‘Hooge! Drooge! Spoelt het stof!’
‘Ouw!’ nu gaat de boer aan 't schinken
uit de kitte, zonder maat
en daar valt het volk aan 't drinken,
dat de doom in d'oogen staat:
‘Drooge! drooge!’ klinkt het later
rond de tafel goed gedekt:
‘Drooge!’ klinkt het nog op strate
als het volk ter ruste trekt.
Warden Oom  |
|