Biekorf. Jaargang 20

Dauw

IK ben een kind

van morgenwind

en nachtlijke godinne:

in bloemenkroon

werd ik de zoon

van bovenaardsche minne.

Voor wiege had

ik 't floersen blad

van eene roode roze:

mijn vader Wind

kwam er zijn kind

met zachte lippen koozen.

Ik ben de roem

der lentebloem

wanneer ze, pas ontloken,

zich smukken laat

het lief gelaat

te lang in nacht gedoken.

[p. 44]

 

Vorst Helios

 

bemint mij, trots

 

zijn verte, en bij 't ontwaken

 

heeft hij 't gezicht

 

naar mij gericht,

 

met gloeiend-roode kaken.

 

 

 

Maar 't is met schrik

 

dat ik zijn blik

 

zie op mij nederkomen,

 

want waar hij schijnt

 

de dauw verdwijnt,

 

de glans wordt mij ontnomen.

 

 

 

Ik haat de zon

 

want ik begon

 

te leven in het duister,

 

ik min den nacht

 

die mij zijn klacht

 

toesuist in stil gefluister.

 

 

 

Zijn zijden kleed

 

dat zwart en breed

 

op de aarde legt zijn plooien

 

weet mijne hand

 

met diamant

 

en parels te bestrooien.

Cl. Van der Straeten