Biekorf. Jaargang 19

[p. 381]

Roozemarijn
(Rosmarinus officin.)

ROOZEMARIJN, Roozemarijn,
hoe loopt die name licht en fijn
op tonge en tand en lippen!
Wanneer mijn mond hem heeft gezeid,
gevoelt hij lijk een zoetigheid

hem binnenglippen.

Roozemarijn, Roozemarijn!
Ik fluistere't, en het herte mijn
omwalmt een geur van kruiden,
die rijzen doet in 't droomend hoofd
het land waaruit ze zijn geroofd:

het zoele Zuiden.

Roozemarijn, Roozemarijn,
gij wast in gulden zonneschijn,
bij lauwe zuidsche baren,
ter steenrotse aan wier steilen voet
de azuren zee, al babblen zoet,

komt lekkend varen.

Roozemarijn, Roozemarijn
is ‘dauw der zee’ in 't oud latijn:
De blauwe zee ontstegen,
zoo valt op hem de pereldauw,
en steekt hem vol met blomkes blauw,

daar saâmgeregen.

Roozemarijn, Roozemarijn,
uw naam is mij een medicijn,
zoo 't zap is dat ze stoken
uit uw geblaarte en blommenwas,
en dat zoo menig hoofd genas,

door 't zeer gebroken.

[p. 382]

 

Roozemarijn, Roozemarijn,

 

wat mag er in dat woord toch zijn

 

dat vreugd mij laat gebeuren?

 

Is 't dat het luidt mij in 't gemoed

 

als roosken van Maria zoet,

 

in Haar coleuren?

 

 

 

Roozemarijn, Roozemarijn,

 

ik smake u lijk een eedle wijn

 

in mond- en moedersprake,

 

die lavende op mijn lippen loopt

 

wanneer ik u in 't Vlaamsch herdoopt

 

mijn eigen make!

November 1908

Al. Walgrave