Biekorf. Jaargang 19

Voorjaarsnacht

STILAAN betrok de deemsterheid
de grenzelooze onmeetbaarheid
der sterrenvaut en vulde 't ruim.
Een drijfsmoor vloot, als lichte schuim,
doorschijnend vóor den hemeltrans
en brak den schitterenden glans
der sterren blinkend doof en mat,
als edelsteens in gaas omvat.
Rond mij lag 't doomend, 't dampend veld,
door dauw en avondlucht gekeld,
zoo vol van kleurenmengeling,
nog bont in d'avondschemering
en spreidde door en door de lucht
een balsemgeur van jonge vrucht.
De dampen rezen uit den grond
en zweefden op de meerschen rond,
zij spreidden open, zonken nêer,
hervouwden, rezen vlottend weêr,
als lakens waar de wind in waait
en lichtjes op en neder zwaait.
Een harriewind blies over 't land;
soms viel hij af als overmand
en stierf, met langgerokken zucht;
dan rold' hij v'raads weêr uit de lucht,

[p. 380]

 

hij zweepte rukkend over 't veld

 

met kort gesnak en dul geweld,

 

met mengeling van stemgeluid:

 

gezucht, gehuil, gejank, gefluit,

 

met klachten vol geheimenis,

 

zoo eenig in de duisternis.

 

't Werd nacht: 'k zag daar onze hoeve g'hukt,

 

als van den donk'ren nêergedrukt:

 

een massa vormeloos, versmacht,

 

nog zwarter dan de zwarte nacht

 

en door de vensterluiken blonk

 

een straal die mij zoo lokkend wonk.

 

Daar voelde ik nu mijn eenigheid.

 

Een drukking van zwaarmoedigheid,

 

een vreemde, onduidelijke smert

 

woeg mij zoo loodzwaar op het hert,

 

alsof de dichte duisterheid

 

mijn hert en ziel had overspreid.

 

In mij, vrocht nu een hankering,

 

naar vrede en naar verzadiging,

 

naar iets dat 't herte leven doet

 

met liefde en licht in warmen gloed.

 

Daar scheurde op eens de smoorgordijn

 

en d'halve maan in bleeken schijn

 

bestrooide 't grauwe wolkenschof

 

met tikkeling van zilverstof:

 

't nam al, rond mij, zijn vormen aan

 

van weiflend, trillend licht omdaan,

 

de mane, met haar blijden lach

 

bezielde 't, als bij tooverslag.

 

Doch, weer betrok de neveling

 

den held'ren, klaren manesching,

 

maar nu was 't licht in mij gedaald

 

en helder bleef mijn ziel bestraald:

 

Want Hij, die licht en duist'ren schikt

 

had op mijn ziele nêergeblikt...

 

en meermaals, in 't vervolg, 'k herdacht

 

dien somb'ren wilden voorjaarsnacht

Warden Oom