Biekorf. Jaargang 19
(1908)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd | |
Aan Eerw. Heer Pieter Devaere, Herder te Jabbeke, bij de blijde plechtigheid die aldaar gehouden wierd op Donderdag 23n in Hooimaand 1908.'t Is Wonterghem
aan Denterghem,
't is trekkracht van twee zustersteden,
't is ware liefde uit 't oud verleden,
die nu op mate en rijm te gare
't werk vermonden,
den lof verkonden,
de deugden van Mijnheer Devaere.
| |
[pagina 238]
| |
Van eersten af voorbeeldig kind
dat argeloos en welgezind
het leven intort! - Vlug verstand,
dat God bespiedde in lucht en land,
in boom en water! 't Puik der knapen,
bedienstig, vroolijk en rechtschapen,
ne ware vlaming, kloek van leden,
die opgroeide in de wonderheden
van Gods Heelal: - O noemt het maar
dat dorp van over tzestig jaar,
en evens in zijn ooggestraal
zal 't diepste van zijn hertetaal
te lezen staan! - Die oude kerkeGa naar voetnoot(1)
waar hij zoo lang, ten eersten werke
van 's morgens vroeg ging God vereeren,
de school waar hij latijn mocht leerenGa naar voetnoot(2),
de Gavers en het hoenderveld,
den teiput met zijn taai geweld
van lisch en kruid, den avonddoom
van Taelmans meerschen, 't zacht gestroom
van Gothem-beke, d'oude dijken
waar Kerstenburg zijn slot liet prijken,
dat al ligt vast in uw geheugen,
en laat daar zijn geheim vermeugen
van eigennamen, die zoo zaan
't verleden weêr doen opengaan.
En als ge nu van tijd tot tijd
deur d'oudbekende Gavers rijdt,
en voortvliegt op de gladde schenen,
daar is wel menig beeld verdwenen,
maar 't nieuw gerij 'n zult ge laken,
want God is 't die den tram liet maken
tot nut van u, tot nut van al,
tot nut van die nu reizen zal.
Ge mint uw dorp en g'hebt gelijk;
't was daar dat g' uwen eersten blijk
van deugd en wijsheid hebt gegeven.
Maar 't kind moest op naar hooger leven,
en 't kwam waar 't zijn moest; - o die jaren
van d'eerste jeugd, zijn heengevaren
bij wisselspel van schauwte en licht,
met strijd en zege waar de plicht
den weg aanwees, tot dat u God
| |
[pagina 239]
| |
de volheid schonk van 't zielsgenot,
en liet den zoeten dag verschijnen
waarop hij zei: ge blijft de mijnen.
En 't Godskind wierd de Godsman later,
en waar hij stond eens, nu nog staat er
lof gedrukt in 't minnend hert
bij 't volk waar hij gezonden werd:
te Ramscapelle en Ruysseleê,
te Rousselare... waar hij sneê
en vouw kreeg voor het herdersleven.
Zoo wierd hij tot het ambt verheven
te Mariakerke, waar de baren
hem dagelijks kwamen toegevaren
alsof de zee zijn werk verstond,
en nu met haren reuzemond
bij wentelzwier en golfgeklak
de dankbaarheid van 't volk uitsprak.
En daar, in zand en distelstruiken,
kwam 't schoolgebouw den name duiken
van dezen die, al 't kind opleiden,
in 't kind de toekomst ging bereiden.
Te Jabbeke hier, heeft hij vol moed
sinds 't vierde van èn eeuw, voor 't goed
gewrocht ook, vurig, onvermoeid. -
Zijn hert nog deur zijn kaken gloeit,
en kan nog immer 't hert verwarmen
vooral bij 't volkskind en den armen,
die uitverkoren lievelingen
van Jesus Kristus! Oh! z'omringen
den Herder ook, en deelen meê
van zijnen gulden Jubilé.
Ne gulden, ja!.... 't Is vijftig jaar,
dat hij, als Godsman, hier en daar
in Vlaanderen ging de note zaaien
deur God aleen eens af te maaien;
dat hij met gaven uitgelezen
alom ne steun en troost mocht wezen.
En vijftig jaar dat is van tel! -
De nieuwe Paus ook weet 'et wel!
Hij hoort al 't helmend zegelied
dat uit het hert der volken schiet,
aanschouwt welhaast de vrome scharen
die hem dat hert gaan openbaren.
Ge zijt nu lijk de Paus van Roomen!
Geen keure of ziet g' uw vrienden stroomen
van oost en west, van noord en zuid!
Geen keure of hoort ge klokgeluid
dat in 't versier van d'huizen slaat,
en plechtig deur de streke gaat!
't Is hooggetij! 't Is leute en leven.
Het grof geschut doet d'eerde beven,
| |
[pagina 240]
| |
en bommelend over land en weiden
zoo helpt het uwen naam verspreiden.
Uw schoone kerke is opgesmukt;
ge mocht daar biddend en verrukt,
ne stond geleên, ten autaar staan,
ge zaagt uw volk ten offer gaan; -
eerbiedig en met dank in d'oogen
zoo kwam het u zijn godsvrucht toogen,
die vijf-en-twintig jaar herdenkend
dat g' ievervol, u zelven schenkend,
hier groot en klein ten dienste stondt;
en God ook zijn behagen vond
in 't heilig offer daar volbracht
ter bate van e gansch geslacht.
En g'hoort hier onder 't middag-eten
bij wonder spel, de liefdesmeten
van uwen NeefGa naar voetnoot(1). - Zijn tooverhanden
die 't galmend speeltuig overmanden
en schudden deên, zijn klankgewoel,
zijn kunst vernuft, zijn diep gevoel
en 't juichen van zijn herte nu,
't slaat al deuréén, 't werkt al voor u.
Welhaast, in stoet en gildekringen,
zal 't volk u nog zijn ziele uitzingen,
en 't is verdiend. Ge blijft bij 't schallen
van 't hooggetij, ook voor ons allen
ne ware vriend, zoo trouw en goed,
zoo invlaamsch nog van hertebloed,
zoo edel in uw priesterdeugd,
zoo frisch nog in uw mannejeugd,
zoo vast, zoo vurig en beraden
in uw geloove en liefdedaden
als Sinte Pieter, die voor 't leven
u wilde zijnen name geven.
En moest nu Kristus nog ne keer
zijn vrage stellen van weleer,
oh! g' antwoordt even blij van zin:
‘ge weet o Heer! da 'k u bemin.’
En dankbaar ook de vrienden loven
den goeden God, die van hierboven
dat lijf, dien geest, zoo wel bewaard heeft,
den vriend die ons hier al vergaard heeft.
En nu zal 't zingen van ons glas
de slotklank zijn van 't gene ik las:
Hoezee! voor hem!... Hoezee! voor hem!
Hoezee! voor 't dierbaar Denterghem!
Aertrycke, in Hooimaand 1908 A. Mervillie |
|